Αγαπημενο μου ημερολογιο

Και τωρα τι; Τι γινεται; Θα χαθεί η σχεση γονιων-παιδιού; Ή μηπως εχει χαθει ήδη; Κι αν χαθηκε πότε ήταν; Πριν φυγω για Ροδο; Μετα; Όταν τους ειπα να μη μου ξαναδωσουν χρηματα; Γιατι με αντιμετωπίζουν λες και ειμαι εφηβος; Ειμαι οικογενειαρχης, μεγαλωσα, κοντευω τα 40. Αραγε χανουν το ρολο τους; Ποιος ηταν αυτος ολα αυτα τα χρονια; Ταϊζουμε και συντηρουμε εναν ασωτο υιο; Μερικα λογια μενουν. Οπως το "εσυ δε μας εχεις φερει τιποτα, μονο επαιρνες". Καλο ειναι να σταματησω να παιρνω. Οποιος τα παιρνει ελεγχεται κιολας, δεν ειναι ελευθερος. Εχω αναγκη να δω αν μπορω να πατησω μονος μου στα ποδια μου. Ευχαριστω για το περιβαλλον θερμοκηπιου που με εκανε να μεγαλωσω μακρια απο τους "κακους", αλλα φτανει πια. Μακαρι να ειχα περασει ηδη στο αλλο ακρο, να μπορω εγω να βοηθαω και να συντηρω τους γονεις μου. Αργησε αυτο το σταδιο. Ειχαμε μεινει στο πρωτο. Βημα-βημα ας παμε στο δευτερο, με στοχο να προλαβω το τριτο. Ξερεις, θα ηθελα - το ονειρευτηκα-να ειχα φραγκα για να βαλω ενα ασανσερ στο σπιτι στην Αμαλιαδα. Παλευω να γινω καποιος ωστε να εχω αργοτερα την οικονομικη δυνατοτητα. Εν τελει ειμαι ευχαριστημενος απο μενα σημερα. Διακρινω ακομα ηθικες αρετες πανω μου. Περηφανεια, τιμιοτητα, εγκρατεια, αποφυγη πειρασμου. Ναι, το πιο ευκολο θα ηταν να τα παρω. Εκανα το δυσκολο. Το τιμημα; Δε θα μου μιλανε. Με καταστενοχωρει, με οργιζει. Αλλα θα καταπιω τον πονο μου. δεν ειναι ο πονος της τεχνητης ενοχης που επιχειτηθηκε. Ειναι ο πονος της μοναχικοτητας, η λυπη της επιγνωσης του σωστου. Ο λυγμος της μανας το μονο αρνητικο που αμαυρωνει σημερα τα ονειρα μου. Καληνυχτα μπαμπα. Καληνυχτα μαμα.