Ξενυχτώντας στη χώρα που κοιμάται βαθιά

Πραγματικό άρθρο εφημερίδας στην Αμερική, απεικονίζει την προσπάθεια του φιλοσόφου να αφυπνίσει συνειδήσεις

Αύγουστος 2013. Δηλαδή κάτι μεταξύ της απάθειας και της σιωπής πριν την καταιγίδα. Παιδιά σκοτώνονται στη Συρία. Άνθρωποι που φοβούνται στην Ελλάδα. Εκεί βόμβες. Εδώ οι μηχανισμοί ελέγχου του πλήθους. Τι θα μας ξημερώσει το Σεπτέμβρη; Τα αυτονόητα σε κίνδυνο. Σιγουριά πουθενά. Αυτό δεν ήθελες; Να παλεύεις για τη δουλειά σου κάθε μέρα. Όπως στον Ιδιωτικό Τομέα. Τότε ήσουν αγνός. Βίωνες την αξιοκρατία. Τα χρόνια όμως πέρασαν. Μπήκες στο Δημόσιο. Είδες πολλά. Γνώρισες ρουφιάνους. Αυτούς που τώρα σε αξιολογούν. Η αξιολόγηση πλέον δεν γίνεται με κριτήρια Ιδιωτικού Δικαίου. Γίνεται με απαίτηση των ξένων δανειστών. Και χτυπάει εκεί που πονάει ο μεσοαστός: Στην Παιδεία και την Υγεία. 

Κάθεσαι ξάγρυπνος τα βράδια. Σε ενοχλεί η κατάσταση. Όταν αναρωτιέσαι "γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε", στρέφεις το ίδιο ερώτημα προς τον εαυτό σου. Είσαι παιδαγωγός, χωρίς να πιστεύεις πια στην Παιδαγωγική ως Επιστήμη. Όταν λες, όταν δείχνεις με το παράδειγμά σου, όταν συμβουλεύεις το μικρό παιδί να κάνει κάτι (σωστό κατά τη γνώμη σου) ταυτόχρονα αμφιβάλλεις, τόσο για την ορθότητα του "σωστού", όσο και για την αποτελεσματικότητα της ίδιας της συμβουλής. Δεν πιστεύεις ούτε στη Φιλοσοφία. Λόγια που δεν μας βγάζουν απ'την κρίση. Νοσταλγία ένδοξου παρελθόντος με όρους νεοέλληνα. Καντιανή Ηθική σε μια κοινωνία παραγραφής. Τι πρεσβεύεις; Τι κομίζεις σε ένα Πανεπιστήμιο της αγοράς. Ποια πρόταση ζωής έχεις, για τον κολλητό σου που είναι δύο χρόνια άνεργος και πλέον του περνάει απ΄το μυαλό η αυτοκτονία;

Αν κάνεις μια δουλειά που δεν πιστεύεις, μόνο για να έχεις για το super market, δεν ξεχωρίζεις από τον Χρυσαυγίτη Ματατζή που σε έδερνε στο Σύνταγμα το 2011. Δεν είσαι ανώτερος από μια πουτάνα. Ο έντιμος παραιτείται. Τους χαρίζει τα ψίχουλα. Και αγωνίζεται για όλους. Προσοχή! Την αγαπάς τη δουλειά σου, δεν μπορείς όμως να προσφέρει υπό την απειλή του ρουφιάνου, του ηλίθιου γονέα που θα στηριχθεί στον Μνημονιακό Νόμο του 2012, θα κάνει μια αναφορά και θα σε βάλουν σε διαθεσιμότητα. Δε μπορείς να κάνεις λειτούργημα σε μια κοινωνία αδικιών και παρανομιών. Δεν είσαι Άγιος. Προσπάθησες μια φορά να το παίξεις και σε σταυρώσανε.

Κάθεσαι ξάγρυπνος τα βράδια. Και κοιτάς τα παιδιά σου να κοιμούνται ήρεμα. Αγωνιάς για το μέλλον τους. Για το μέλλον της Ελλάδας. Με 150 χιλιάδες επιστήμονες να έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό τα τελευταία 3 χρόνια, η χώρα δεν έχει πολλές ελπίδες. Μας μείνανε οι "ψευτοδιανοούμενοι" των εμετικών σχολίων για το συνάνθρωπο που υποφέρει. Και της εκκωφαντικής σιωπής για τα παιδιά που πεθαίνουν. Αυτοί που έφυγαν πρέπει με κάθε τρόπο να τους φέρουμε πίσω. Για να γίνει κάτι καλό εδώ.

Κάθε τοπική κοινωνία να οργανωθεί σε μια πόλη-κράτος, όχι όμως με άρχοντα τον κάθε λιγούρη Δήμαρχο. Να καταργηθούν τα κόμματα. Να ξαναπιάσουν δουλειά τα νέα παιδιά. Σε ότι παράγει ο κάθε Νομός. Εδώ (στην Ηλεία) είχαμε σταφίδα και την κόψαμε. Γιατί; Στη Σαντορίνη παίρνουν ρεύμα από λιγνίτη. Γιατί δεν εκμεταλεύονται τη γεωθερμία; Στις Κυκλάδες είχαν Μεταλλεία. Ποιός άφησε να ρημάξουν;  Να φύγουν οι "επενδυτές" που ούτε το ΦΠΑ δεν πληρώνουν. Να διαλύσουμε τη Βουλή και να φτιάξουμε Νέο Σύνταγμα. Μέσα από Εθνοσυνέλευση της Γερουσίας. Γερουσίας με θητεία. Και εκπροσώπηση από όλα τα κοινωνικά στρώμματα. Να αναβαθμίσουμε την Υγεία, ανοίγοντας Νοσοκομεία. Να δώσουμε το 25% του ΑΕΠ στην Παιδεία. Να βρουν τα παιδιά μας μέλλον εδώ.

Κοιτάς τα παιδιά. Κοιμούνται όπως κοιμάται η Ελλάδα. Μη γνωρίζοντας τι θα αντιμετωπίσει στο μέλλον. Εσύ όμως ξαγρυπνάς. Το βάρος του να σκέφτεσαι και να προβλέπεις είναι μεγάλο. Μόνη σου ελπίδα η πρόβλεψη να μην επαληθευτεί. Και βλέπεις το βάρος των παραπάνω αποφάσεων να είναι στα χέρια των ανθρώπων που ευθύνονται για την τωρινή κατάσταση. Και τότε σιγουρεύεσαι για το μέλλον αυτού του δυστυχισμένου τόπου και των παιδιών του.