Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Ο κορονοϊός και τα ηθικά μας συστήματα

Ο κορονοϊός είναι ένα παγκόσμιο τεστ. Μια επιδημία του 2020, που αναγκάζει τον καθένα μας να έρθει αντιπέτωπος με τα βαθιά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, ερωτήματα τόσο εμβριθή που οι μεγαλύτεροι φιλοσόφοι έκαναν αιώνες να απαντήσουν και να δώσουν κάποιες -διαφορετικές- θεωρίες. Είναι ένα τεστ για τι πιστεύουν οι λαοί, τι πιστεύουν οι πολιτικοί, για την αξία του ανθρώπου και τη σχέση της με την αξία του χρήματος και των αγορών.
Σήμερα θα μιλήσουμε για τον κορονοϊό και την αντιμετώπισή του από τα κράτη ανά την υφήλιο.Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο κατανοητός γίνεται. Να θυμάστε ότι δεν δικάζουμε, ούτε ξεπλένουμε την κοινωνική δικαιοσύνη κάθε κράτους. Δεν βάζουμε ετικέτες, απλά δίνουμε έναν οδηγό για να καταλάβετε καλύτερα το φιλοσοφικό υπόβαθρο πίσω από κάθε αντίληψη αντιμετώπισης της πανδημίας.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ  John Rawls 
 Lectures Bureau | Σχεδιάστε μια καλύτερη κοινωνία (JOHN RAWLS)

 O John Rawls, είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός φιλόσοφος του 20ού αιώνα. Στην παράδοση του κοινωνικού συμβολαίου, ο Rawls κάνει ένα πείραμα σκέψης: ο δημόσιος διάλογος θα πρέπει να διεξαχθεί στην «αρχική θέση», πίσω δηλ. από ένα πέπλο άγνοιας, όπου τα άτομα δεν γνωρίζουν τίποτε που θα μπορεί να τους επηρεάσει (φύλο, πλούτο, φυλή, χρώμα, θρησκεία, ικανότητες, φυσική ομορφιά). Ο Rawls υποθέτει πως τα ορθολογικά άτομα πίσω από το πέπλο θα επιχειρήσουν να κατοχυρώσουν κατ' αρχήν τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία που μπορεί να είναι συμβατή με ίσο βαθμό ελευθερίας για όλα τα υπόλοιπα άτομα. Η ελευθερία μπορεί να περιοριστεί μόνο προς χάριν της ίδιας της ελευθερίας. Αν δηλαδή περιοριστεί η ελευθερία ενός ατόμου, αυτό πρέπει να γίνει μόνο με σκοπό την αύξηση της συνολικής ελευθερίας. Η κοινωνική δικαιοσύνη, επίσης, θεωρείται σημαντικότερη της οικονομικής αποτελεσματικότητας.
«Ελπίζω ότι τα μαθήματα που παίρνουμε από την εμπειρία μας με τον Covid-19 δεν έχουν να κάνουν με το φαγητό ή την αποφυγή της εξάπλωσης μικροβίων», έγραψε ο Russell Moore, πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας και Θρησκευτικής Ελευθερίας της Νέας Υόρκης, «αλλά το πώς αντιμετωπίζουμε τους πιο ευάλωτους μεταξύ μας. Στην πανδημία δεν είναι ώρα να αποστρέψουμε τα μάτια μας από την αγιότητα της ανθρώπινης ζωής».
Ίσως λόγω της θρησκευτικής τους απήχησης, οι "ρολσιανές" ιδέες καθοδήγησαν ακόμα και τους Ορθοδόξους, Έλληνες, Ρουμάνους, Ρώσους στην προσέγγιση της πανδημίας με βάση αυτές τις αρχές. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα κινητοποιήθηκαν άμεσα οι κυβερνώντες, γνωρίζοντας ασφαλώς και τις ανεπάρκειες του δικού μας Εθνικού Συστήματος Υγείας. Αντιμετωπίζοντάς μας ως αδαείς (θυμηθείτε τη δήλωση του καθηγητή κ. Τσιόδρα "συμπεριφερθείτε σα να νοσείτε" η Κυβέρνηση πήρε (ίσως αυθαίρετα) επιπλέον εξουσίες για να εκδώσει τελικά την εντολή κλειστοφοβικής καραντίνας, σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιήσει τον θάνατο και τα δεινά των ασθενέστερων. Η οικονομία όμως καταρρέει και αυτό είναι ένα πρόβλημα που η λύση του δεν βρίσκεται στο αυταρχικό (για το καλό μας) κράτος.


 ΩΦΕΛΙΜΙΣΜΟΣ



 
Ο ωφελιμισμός είναι κανονιστική ηθική θεωρία σύμφωνα με την οποία, σκοπός των πράξεών μας πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ωφέλεια για τον μεγαλύτερο κατά το δυνατόν αριθμό ατόμων.
Στη Βικτωριανή Βρετανία, αντιμετώπισαν παρόμοιες καταστάσεις όπως η πανδημία και κάποιοι άνθρωποι ασπαζόμενοι αυτή τη θεωρία, είπαν ότι είναι δίκαιο να θυσιάσουν ένα μέρος του πληθυσμού για το μεγαλύτερο καλό. Θα ωφελούσε -πίστευαν- την κοινωνία να αποδεχθεί πως θα υπάρχουν θύματα, για να ελαχιστοποιηθεί η κρίση. Κάτι τέτοιο έγινε και στη σύγχρονη εποχή στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι Sunday Times της Βρετανίας ανέφεραν ότι ο Dominic Cummings, επικεφαλής σύμβουλος του πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, είχε υποστηρίξει σε ιδιωτικές συναντήσεις μια πολιτική του ότι θα αφήσει αρκετούς ανθρώπους να αρρωστήσουν για να δημιουργήσουν εθνική ανοσία της αγέλης, να προστατεύσουν την οικονομία έστω κι αν αυτό σήμαίνε ότι ορισμένοι συνταξιούχοι πεθάνουν."Τι να κάνουμε;" απάντησε σχετικά.
Ο ίδιος ο Μιλ δεν υποστήριζε στο να βάζουμε τα χρήματα πάνω από τη ζωή των ανθρώπων. Οι περισσότεροι όμως από τις χώρες της ωφελιμιστικής ηθικής, βρίσκουν ένα τέτοιο δίλημμα άσχημο μεν, αλλά και δύσκολο να το απορρίψουν ως ιδέα δε. Οι κυβερνήσεις και οι ασφαλιστές βάζουν πράγματι μια πλασματική τιμή στην ανθρώπινη ζωή κατά τη χάραξη πολιτικής τους. Ανατωτιούνται, και το κάνουν σε δημόσιες συζητήσεις τους, αν πρέπει σε κάθε ασθενή -έστω και υπερήλικα- να δοθεί η μέγιστη προσοχή, εάν αυτό το σχέδιο δράσης προκαλεί μακροχρόνια και μεγαλύτερη ταλαιπωρία. Απάντηση σε αυτό έδωσε το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μ. Βρετανίας.  Όταν νόσησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, έτυχε της καλύτερης υγειονομικής φροντίδας.


ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Με αυτό τον τρόπο σκέψης είναι εμποτισμένη κυρίως η αμερικανική κοινωνία. Η μακρά του ιστορία, μάς πηγαίνει στον φιλόσοφο Διαφωτισμού John Locke και η σύγχρονη ενσάρκωσή του αποκτά νέο νόημα από τον συγγραφέα Ayn Rand, ο οποίος περιέγραψε τις ιδέες του σε μυθιστορήματα και δοκίμια. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα «να ζήσει για τον εαυτό του» και η ευτυχία ενός ατόμου «δεν μπορεί να συνταγογραφηθεί από άλλο άτομο ή οποιονδήποτε αριθμό άλλων ανθρώπων».

Το πιο διάσημο νεοφιλελευθερο πείραμα σκέψης διεξήχθη από έναν άλλο φιλόσοφο του Χάρβαρντ, τον Ρόμπερτ Νοζίκ, σε μια απάντηση προς τον Rawls. Φαντάστηκε τι είδους κράτος θα οικοδομηθεί και πόση προσωπική ελευθερία θα έχουν  οι πολίτες, εάν όλοι βρεθούν μαγικά σε μια ουτοπική κατάσταση χωρίς κοινωνικές δομές. Ο Nozick, στο πιο γνωστό του έργο το Anarchy, State and Utopia (1974), υπολόγισε ότι οι άνθρωποι θα δημιουργήσουν ένα πολύ περιορισμένο κράτος αφιερωμένο στην αυτοάμυνα και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων - και τίποτα περισσότερο.
Πριν από μια δεκαετία οι ΗΠΑ υπέστησαν μια επιδημία ιλαράς ως αποτέλεσμα του ακτιβισμού κατά του εμβολιασμού, μιας ελευθεριακής ομάδας πολιτών που έβαλε το δικαίωμα των γονέων να επιλέξουν να μην εμβολιάσουν τα παιδιά τους πάνω από την προσπάθεια του κράτους να υπερασπιστεί το δικαίωμα άλλων γονέων. Είχαμε ξανά σκηνές αλλοφροσύνης στα σχολεία, στα σούπερ μάρκετ και συσσώρευση ιατρικού εξοπλισμού και φαρμάκων, πράγμα που έδειξε ότι πολλοί άνθρωποι ακολουθούν την ιδέα του Νοζικ για αυτοδιάθεση και βάζουν τον εαυτό τους πρώτο. Τέτοιες ιδέες μπορεί να γίνουν πιο ελκυστικές μετά από κάποιες εβδομάδες αυτο-απομόνωσης.
Στην αντιμετώπιση του κορονοϊού έκαναν το ίδιο.  Ο Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης -της Πολιτείας με τα περισσότερα θύματα- Άντριου Κουόμο εξαγριώθηκε όταν είδε πλήθη να εκφράζουν την αντίθεσή τους στην απαγόρευση ταξιδιών και στην καραντίνα, διαδηλώνοντας υπέρ της ατομικής ελευθερίας. Κάποιοι με λίγο ήλιο συγκεντρώνονταν σε πάρκα. «Είναι αλαζονικό», είπε ο Cuomo. «Είναι αυτοκαταστροφικό. Είναι ασεβές για άλλους ανθρώπους. Και πρέπει να σταματήσει και πρέπει να σταματήσει τώρα! "
Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ το έθεσε κυνικά: «Δεν μπορεί η θεραπεία να είναι χειρότερη από το πρόβλημα». Μόλις χτες αποφάσισε να αναστείλει τη χρηματοδότηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Τα δημόσια νοσοκομεία κάνουν ότι μπορούν αλλά το ποσοστό θανάτων, ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν πρόσβαση σε ακριβές δομές υγείας είναι απελπιστικό. Στις ΗΠΑ σημειώνονται κάθε μέρα νέα θλιβερά ρεκόρ, με σχεδόν 2.600 θανάτους εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού σε 24 ώρες, τον βαρύτερο ημερήσιο απολογισμό μέχρι σήμερα στη χώρα και στον πλανήτη, σύμφωνα με τα δεδομένα που συγκεντρώνει το πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς.

ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ


Ο Κοινοτισμός ως πολιτειακό σύστημα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια πολιτική ιστορία στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και συνδέθηκε με την άμεση δημοκρατία (508 π.Χ.-326 π.Χ). Η θεωρία αυτή θέτει περισσότερο ζητήματα ηθικής και ταυτότητας του σύγχρονου ατόμου και προκρίνει ως καταγωγική και ζωτική μήτρα κοινωνικοποίησης του ατόμου την κοινότητα. Ο κομμουνιταριανισμός (αμερικανικός κοινοτισμός με πρωτοπόρους τους του Εμιτάϊ Ετζιόνι, Michael Sandel) εισάγει στοιχεία κοινωνικής οικονομίας στον δυτικό καπιταλισμό, προκρίνοντας μια κοινωνική εκδοχή καπιταλισμού στο πλαίσιο των κοινοτήτων κάνοντας λόγο για Κοινωνία των Πολιτών.

Μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στον Τόμας Φρίντμαν των New York Times, ο Σάντελ είπε: «Το κοινό καλό είναι το πώς ζούμε μαζί σε μία κοινότητα. Πρόκειται για τα ηθικά ιδανικά που αγωνιζόμαστε μαζί, τα οφέλη και τα βάρη που μοιραζόμαστε, τις θυσίες που κάνουμε ο ένας για τον άλλο. Πρόκειται για τα μαθήματα που μαθαίνουμε ο ένας από το άλλο για το πώς να ζήσουμε μια καλή και αξιοπρεπή ζωή." Ο ιός έχει επιτεθεί ακριβώς σε αυτό το σημείο, στερώντας από όλους τη ζωή σε μια κοινότητα. Αλλά οι κοινοτικές ιδέες επανεμφανίζονται. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα άτομα που βρίσκονται σε καραντίνα βγαίνουν στα παράθυρα και στα μπαλκόνια τους για να χειροκροτήσουν τις εθνικές τους υπηρεσίες υγείας. Αυτά θεωρούνται ως θεμέλια της κοινωνίας.
Η Κίνα ασκησε ένα άλλο είδος κοινοτικοποίησης μετά την πρώτη εμφάνιση του κοροναϊού στη Γουχάν τον Ιανουάριο. Ζητήθηκε από τους κατοίκους αυτής της πόλης να κλειδωθούν στα σπίτια τους, και συχνά σε βίαια απομόνωση, για το καλό της κοινότητας και του κράτους, που σε μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Υπό τον Xi Jinping, το Κόμμα έχει αποκαταστήσει την Κομφουκιανή σκέψη που δικαιολογούσε εδώ και χρόνια την υπακοή σε ένα ιεραρχικό και αυταρχικό αλλά φιλάνθρωπο κράτος. Το ότι η έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης παραμένει ισχυρή φαίνεται στην θεαματική πειθαρχία με την οποία η Κίνα και στα άλλα ασιατικά έθνη που αντιμετώπισαν το πρόβλημα.
 Ο κοινοτισμός επικράτησε ως το αναγνωρισμένο δικαίωμα χωριστής εκπροσώπησης κοινωνικών ομάδων.Το ασαφές του πλαίσιο ως προς την ύπαρξη μιας κεντρικής εξουσίας καθώς και η μη λειτουργική θέση του για την κοινωνική δικαιοσύνη σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, μας δίνει την αίσθηση ότι δεν αποτελεί παρά συνέχεια των σοσιαλιστικών ιδεών (των ευρωπαϊκών κομμάτων) της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Άλλωστε με παλαμάκια ουδείς γιατρός που αγωνίζεται να σώσει έναν ασθενή, δεν ένιωσε καλύτερα.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας να διαβάσετε μέχρι εδώ! Ελπίζω να βοήθησα.

ΠΗΓΕΣ

1)Βικιπέδια (ωφελιμισμός, φιλελευθερισμός, κοινοτισμός)
2)"How Coronavirus Is Shaking Up the Moral Universe", The pandemic is putting profound philosophical questions to the test. By
3) Φιλελευθερισμόςή κοινοτισμός,δίλημμα ή φενάκη; Ιορδάνης Παπαδόπουλος, Επιστήμη και Κοινωνία, Τεύχος 5-6/2001
4)John Rawls και δικαιοσύνη, Του Αριστείδη Ν. Χατζή, Εφημερίδα Καθημερινή, 15/12/2002

Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

Παναγιώτης Κονδύλης- Η παρακμή του αστικού πολιτισμού

 Σήμερα το blog προτείνει το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη παρακμή του αστικού πολιτισμού"

Η πρόσφατη διεθνής συζήτηση για το "μοντέρνο" και το "μεταμοντέρνο" έγινε σε βάση αισθητική ή φιλοσοφική χωρίς να εξιχνιασθούν οι κοινωνικές προϋποθέσεις και αντιστοιχίες των όρων αυτών. Τούτο το βιβλίο ερευνά την εξέλιξη των δυτικών κοινωνιών στα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια και δείχνει πώς η κατάρρευση του αστικού τρόπου σκέψης και ζωής συμπορεύθηκε με τη διαμόρφωση των "μεταμοντέρνων" ιδεολογημάτων και στάσεων. Η ανάλυση κινείται σε πολλαπλά επίπεδα αγκαλιάζει τόσο τις πολιτικές αλλαγές που συντελέσθηκαν κατά τη μετάβαση από τον κλασικό φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία, όσο και τις αλλαγές που επέφεραν στην κοινωνική και προσωπική ζωή η σύγχρονη τεχνική, ο σύγχρονος καταμερισμός της εργασίας και τα κινήματα της νεολαίας. Ιδιαίτερο βάρος δίνεται στις κοσμοθεωρητικές μετατοπίσεις, οι οποίες εντοπίζονται με δομικές αναλύσεις της νεότερης λογοτεχνίας, τέχνης, φιλοσοφίας και επιστήμης. Μια εισαγωγή γραμμένη ειδικά για την ελληνική έκδοση εξετάζει την υφή και την τύχη του αστικού πολιτισμού στη χώρα μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)




Ο Stephen Hawking εναντίον της Φιλοσοφίας

Ο Stephen Hawking  γράφοντας στο νέο του βιβλίο The Grand Design ότι η σύγχρονη φιλοσοφία, είναι χάσιμο του χρόνου και οι φιλόσοφοι περιττοί, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Πιο συγκεκριμένα, έγραψε ότι η φιλοσοφία είναι «νεκρή», δεδομένου ότι δεν έχει συμβαδίσει με τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα της επιστήμης, ιδιαίτερα με τη θεωρητική φυσική. Σε παλαιότερες εποχές - παραδέχτηκε ο Χόκινγκ - οι φιλοσόφοι όχι μόνο προσπάθησαν να συμβαδίσουν, αλλά μερικές φορές σημειώσαν αξιοσημείωτη επιστημονική συμβολή στην πρόοδο. Ωστόσο, τώρα πια, είναι μια άχρηστη επιστήμη, στο βαθμό που δεν έχει καμία επίδραση σε τίποτα, αποτελεί μόνο ένα εμπόδιο για την πρόοδο. Μέσα από ατελείωτες αναλύσεις, αναφέρει, η Φιλοσοφία περιγράφει τα ίδια χιλιοειπωμένα ζητήματα της αλήθειας, της γνώσης, το πρόβλημα της επαγωγής, και ούτω καθεξής. Οι φιλόσοφοι καταβάλλουν το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειάς τους στην επιστημονική βιβλιογραφία και δεν είναι καθόλου κατατοπισμένοι για τις τελευταίες εξελίξεις. Την μόνη επιλογήπου έχουν είναι είτε να κλείσουν το μαγαζί και να σταματήσουν την κοροϊδία που ονομάζεται «φιλοσοφία της επιστήμης», είτε να συνεχίσουν την περαιτέρω γελοιοποίηση και  τη "στρουθοκαμηλική" στάση τους.
Προβλέψιμα αρκετά οι δημοσιογράφοι πήγαν μακριά για να βρουν τον εαυτό τους μέσα φιλικά φιλόσοφοι - δεν είναι δύσκολο να κάνουμε σήμερα - που θα υποστηρίζουν την αντίθετη περίπτωση, σε ένα κατάλληλα έντονη τρόπο. Σε γενικές γραμμές οι απαντήσεις, ή αυτές που βρήκα, φαινόταν υπερβολικά ανήσυχοι για να επιτύχει μια συμβιβαστική σημείωμα, ή να χορηγήσουν διατριβή του Hawking κάποιο μέτρο της αλήθειας, όπως κρίνεται από τα πρότυπα του φυσικού επιστημονική κοινότητα, ενώ διακριτικά διαφωνούν ως προς τη φιλοσοφία και την ανθρωπιστικών επιστημών. Νομίζω ότι η υπόθεση ανάγκες δηλώνοντας πιο σταθερά και, ίσως, λιγότερο διακριτικά γιατί αλλιώς θα μοιάζει με μια αναγκαστική υποχώρηση για την κάλυψη των εσωτερικών αταξία. Εκτός αυτού, υπάρχει καλός λόγος για να εξαπολύσουν μια πολύ πιο ισχυρή άμυνα για λόγους αρχών. Αυτά έχουν να κάνουν με την ανάγκη των επιστημόνων να φιλοσοφεί και ροπή τους να φιλοσοφεί άσχημα ή διαπράττουν ορισμένα λάθη που μπορούν να αποφευχθούν, εάν δεν λάβουν τουλάχιστον κάποιο ενδιαφέρον σε ό, τι περνά φιλόσοφοι έχουν να πουν.

Η επιστήμη είναι φιλοσοφική

Ο καθηγητής Hawking έχει πιθανώς να μιλάμε για λάθος φιλοσόφους, ή πήρε κάποιες λανθασμένες ιδέες σχετικά με τα είδη της συζήτησης που σήμερα πηγαίνουν για τη φιλοσοφία της επιστήμης. Ευγενή απόλυση του από την όλη επιχείρηση ως ένα άχρηστο, άσχετο επιστημονικά ψευδο-πειθαρχία δεν υπολογίζει πολλά σημαντικά στοιχεία σχετικά με τον τρόπο που η επιστήμη έχει ασκηθεί κατά κανόνα από τις αρχές του σύγχρονου (δέκατου έβδομου αιώνα) το σημείο της αναχώρησης και, ακόμη περισσότερο, στον απόηχο του εικοστού αιώνα εξελίξεις, όπως η κβαντομηχανική και τη σχετικότητα.
Η επιστήμη έχει συμπεριληφθεί πάντα ένα μεγάλο φιλοσοφικό συστατικό, είτε στο επίπεδο των βασικών προϋποθέσεων σχετικά αποδεικτικά στοιχεία, αιτιότητα, θεωρία-κατασκευή, έγκυρο συμπέρασμα, υπόθεση-δοκιμές, και ούτω καθεξής, ή στο στάδιο της κερδοσκοπικής όπου οι επιστήμονες αγνοούν την καθοδήγηση που προσφέρονται από καλά ενημερωμένοι φιλόσοφοι μόνο σε κίνδυνο να περιέλθουν σε διάφορες πλάνες απατηλό ή μυθοπλασίες. Τέτοια ήταν «είδωλα του θεάτρου« αυτά που Μπέικον προειδοποίησε ενάντια στη Νέα Organon του 1620, όπως και - αν και σε μια πολύ διαφορετική φιλοσοφική πρόσχημα - οι απατηλή ιδέες που, σύμφωνα με τον Καντ, ήταν ικανή να μας παρασύρουν από την πορεία του ασφαλή έρευνας ή αναζήτησης της αλήθειας έρευνα. Αυτό ήταν σίγουρο ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, ο ίδιος προειδοποίησε, αν η άσκηση της καθαρής (κερδοσκοπικές) λόγο όσον αφορά τα ζητήματα έξω και πέρα ​​από την εμπειρική τομέα ήταν λάθος έπρεπε να παραδώσει το είδος της γνώσης που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την άσκηση αισθησιακή υπό τις κατάλληλες διαισθήσεις ή η απάντηση έννοιες. Αν και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν να επιστήμης ξυλεία με τις αποσκευές του καντιανή μεταφυσική θα έλεγα ότι αυτή η διάγνωση, ή κάτι σαν αυτό, ισχύει για ένα μεγάλο μέρος των κερδοσκοπικών έννοιες σήμερα προηγμένες από θεωρητικούς φυσικούς συμπεριλαμβανομένων των υποστηρικτών της θεωρίας των χορδών (μεταξύ των οποίων και ο Hawking) και μερικά από τα πιο διέξοδο κβαντική εικασίες. Οι στοχαστές εμφανίζονται ξέγνοιαστες - ελαφρά τη καρδία unfazed, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει - από το γεγονός ότι οι θεωρίες τους είναι ανίκανοι απόδειξη ή επιβεβαίωση, ή ακόμη και της παραποίησης, όπως απαιτείται από τον Karl Popper και τους οπαδούς του. Μετά από όλα, αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των θεωριών που υποθέτω την ύπαρξη αυτού που σήμερα, ίσως και για πάντα, αποφεύγει οποιαδήποτε μορφή της επιβεβαίωσης από την παρατήρηση ή πείραμα.
Είναι αλήθεια, η επιστήμη έχει επιτύχει μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες προόδους της ακριβώς από εγχειρήματα πέρα ​​από τα όρια του περισσότερο αποδεικτική απόδειξη. Έχει σπάσει συχνά νέο έδαφος μετά από κάποια θεωρητική γραμμή σκέψης που περιλαμβάνει μια ετοιμότητα, τουλάχιστον προς το παρόν, να κάνει χωρίς τα στηρίγματα και αξίες της «καλής» επιστημονική μέθοδο. Πράγματι, αυτή η εξάρτηση από θεωρητικές δεσμεύσεις που υπερβαίνουν τη μέγιστη έκταση της εμπειρικό έλεγχο είναι κάτι που μερικοί φιλόσοφοι θα αποδίδουν ακόμα και σε βασικούς φυσικούς νόμους ή ευρέως λαμβάνονται προς χορηγείται επιστημονικές αλήθειες. Την άποψή τους, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η εμπειρική απλό το αυτονόητο, δεδομένου ότι οι παρατηρήσεις είναι πάντα σε κάποιο βαθμό θεωρητικά ενημερωθεί. Με την ίδια λογική, οι επιστημονικές θεωρίες είναι πάντα «διαισθητικές έννοιες συνόλων» από την καλύτερη απόδειξη για το χέρι, πράγμα που σημαίνει ότι τα στοιχεία είναι πάντα ανοιχτή σε άλλες, εξίσου ορθολογική ερμηνείες που δίνονται κάποια προσαρμογή αυτής ή εκείνης της «βοηθητική υπόθεση», ή διαπραγματεύσιμο στοιχείο της πίστης φόντο. Παρ 'όλα αυτά, δεν θέλω να ωθήσει την επιχειρηματολογία πάρα πολύ, γιατί σε μερικούς φιλόσοφοι της επιστήμης έχει γίνει τώρα ένα άρθρο της πίστης? Ένα δόγμα διατηρείται σταθερά όπως και κάθε κανόνας του παλιού, αμετανόητων θετικιστική θρησκεία. Επιπλέον, έχει δημιουργήσει μια σειρά από σχετικισμού ή «ισχυρή» κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που χρησιμοποιούν τη θεωρία-ladenness και διατριβές underdetermination να θέσει υπό αμφισβήτηση την οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ αληθινό και το ψεύτικο θεωρίες, έγκυρα και άκυρα υποθέσεις, ή την επιστήμη και την ψευδο-επιστήμη.
Πολύ πιθανό είναι έννοιες αυτού του είδους - με ιδέες έδαφος στο σπίτι τους στην κοινωνιολογία, ή πολιτισμικών σπουδών, ή στις ακτές άγρια ​​της φιλοσοφίας της επιστήμης - που προκάλεσε ο καθηγητής Hawking να εκδώσει δήλωση του. Ωστόσο, δεν είναι σε καμία περίπτωση σχέση, με το σημείο μου για το κερδοσκοπικό στοιχείο που εμπλέκονται σε πολλά επεισόδια των μεγάλων επιστημονικών και εκ των προτέρων πώς η φιλοσοφία έχει παίξει του κοινού που επιτρέπει και ρυθμιστικό μέρος σε αυτή τη διαδικασία. Με αυτό εννοώ τον ρόλο του ως πηγή νέων ιδεών και δημιουργικών υποθέσεων, αλλά και ως πηγή κατευθυντήριες εντολές σε σχέση με θέματα όπως εμπειρικά στοιχεία, λογική εγκυρότητα, επαγωγική ένταλμα, επιβεβαίωση, παραποίηση, ελέγχου υπόθεσης, αιτιώδη συλλογισμό, πιθανότητα -στάθμιση, και ούτω καθεξής. Αυτά χρησιμεύουν για να κρατήσει την επιστήμη με ασφάλεια στο δρόμο και να το αποτρέψει από τη λήψη της σαγηνευτική στροφή προς την καθαρή, μη αγκυροβολημένα evidentially κερδοσκοπία ή καθαρή επιστήμη-μυθιστοριογραφία φαντασίας. Ότι οι επιστήμονες μπορούν να κάνουν ως επί το πλείστον αυτό για τον εαυτό τους είναι χωρίς αμφιβολία αρκετά αληθινό, αν και, θα ήθελα να προσθέσω, είναι πολύ μεγάλο το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της εργασίας των φιλοσόφων. Από τότε που ο Αριστοτέλης έχει εκεί υπήρχε μια στενή αν και ιστορικά διακυμάνσεις σχέση μεταξύ των φυσικών επιστημών και των κλάδων της φιλοσοφίας που πήρε ως μέρος της αποστολής τους να παρέχουν την επιστήμη με μια σαφέστερη κατανόηση των μεθοδολογικών δική του ρουλεμάν. Επιπλέον, μερικές φορές ήταν κατά κύριο λόγο μια μετατόπιση του φιλοσοφική προοπτική που έχει επιφέρει κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή του επιστημονικού παραδείγματος όπως εκείνοι που, στο αμέριμνος φράση Αμερικανός φιλόσοφος WV Quine, "Κέπλερ αντικατασταθεί ο Πτολεμαίος, ο Αϊνστάιν ή Νεύτων, Αριστοτέλης ή ο Δαρβίνος."
Δεν έχω καμία διαφωνία με την αποστροφή του Hawking στη φιλοσοφία της επιστήμης στο μέτρο που προκαλείται από το είδος της χονδρικής παράδειγμα-σχετικισμό Quine ότι επεδίωκε να προωθήσει. Λόγω Quine (και ότι του Thomas Kuhn) θα πρέπει να σκεφτόμαστε την επιστημονική θεωρία αλλαγής, όπως τη συμμετοχή τόσο ριζική στροφή των εννοιολογικών συστημάτων ώστε να καθιστούν την ιστορία της επιστήμης ορθολογικά ασύδοτη και τη φιλοσοφία της επιστήμης μια φτωχή (αφού εξαρτώνται απόλυτα) σχέση της κοινωνιολογίας και συμπεριφοριστική ψυχολογία. Αν αυτή ήταν η μόνη διαθέσιμη θέση στις σημερινές φιλόσοφοι εξαιτίας κάποιων μεγάλης κλίμακας αποτυχία της πνευματικής νεύρο τότε Hawking θα ήταν πλήρως δικαιολογημένη την έναρξη αντι-υπεκφυγή του φιλοσοφία. Ωστόσο, αυτό αγνοεί την ισχυρή στροφή προς μια ρεαλιστική και αιτιώδης-επεξηγηματική προσέγγιση που έχει το πιο εμφανές χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας της επιστήμης κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών. Στη θέση του προγενέστερου σχετικιστής παρασυρόμενα αυτές στοχαστές υποστηρίζουν μια ισχυρή αντίληψη των φυσικών ειδών μαζί με τις απαραίτητες δομές, τις περιουσίες τους, και αιτιώδης διαθέσεις. Είναι καθοριστικής σημασίας στο παρόν πλαίσιο προσέγγισή τους προσφέρει μια κρίσιμη αγορά για το θέμα του τι μετράει σωστά ως επιστημονική έρευνα και τι θα πρέπει περισσότερο εύστοχα να χαρακτηριστεί ως μεταφυσικές εικασίες ή (στο όριο) απλή εφεύρεση.
Έτσι, η φιλοσοφία της επιστήμης φαίνεται τώρα να ανακαταλάβουν μητρική έδαφος του με να πάρει πίσω σε επαφή με τη φυσική. Αυτό δεν είναι μόνο ένα σχετικά ασήμαντο σημασιολογική σημείο σχετικά με τις φυσικές επιστήμες, έχει περιγραφεί ως τόσα πολλά υποκαταστήματα της «φυσικής φιλοσοφίας», μέχρι αρκετά πρόσφατα. Μάλλον είναι το σημείο ότι οι επιστημονικές θεωρίες - ειδικά τις θεωρίες του υπερ-κερδοσκοπική είδος που απασχολούν θεωρητικούς φυσικούς όπως ο Hawking - περιλαμβάνει μια μεγάλη μυστική φιλοσοφία του η οποία μπορεί ή δεν μπορεί να αποδειχθεί για την προώθηση των συμφερόντων της γνώσης και της αλήθειας. Αυτό είχε καλύτερα να αναγνωριστεί αν δεν είμαστε που πρέπει να ληφθούν από μια ψεύτικη έκκληση προς την αυθεντία της επιστήμης σαν να κατείχε το είδος του μεγάλου ένταλμα αυτο-απόδειξη ή αναμφισβήτητη που θα μπορούσε δικαίως να ισχυριστεί ότι εκδιώξει «φιλοσοφία» ως κατάλοιπο από την προ-επιστημονική παρελθόν.
Λιγότερο απ 'όλα θα πρέπει να δικαιολογείται φιλόσοφοι σεβασμό τους για την επιστήμη και πολλά εντυπωσιακά επιτεύγματα της στο σημείο της εκχώρησης κάθε εξουσία πάνω σε θέματα που βρίσκονται εντός του πεδίου της αρμοδιότητάς τους. Έτσι, είναι αντιπαραγωγική για όλους τους ενδιαφερόμενους, οι φιλόσοφοι και οι φυσικοί όσο, όταν Quine και άλλοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει πάντα να είναι πρόθυμοι να αλλάξετε τις θεμελιώδεις κανόνες της λογικής, έτσι ώστε να μας βοηθήσουν να βρούμε χώρο για ορισμένα διαφορετικά αινιγματική, ανώμαλη, ή εντελώς μπλέκοντας αποτελέσματα. Ίσως το κβαντικό παράδοξο του δυϊσμού κύματος / σωματιδίου μπορεί να έχει κεντρί του αφαιρεθεί προσωρινά από την άρση των κλασικούς κανόνες της δισθενές ή αποκλείεται μέσα, δηλαδή, εκείνα που θα απαιτούσε ότι δεχόμαστε είτε «φως διαδίδεται ως κύμα» ή το φως του δήλωση » Είναι ένα ρεύμα σωματιδίων, αλλά σίγουρα όχι τόσο για τον πόνο της λογική αντίφαση. Ωστόσο, η «λύση» της ρεβιζιονιστικής δημιουργεί ακόμη πιο δυσεπίλυτα προβλήματα, δεδομένου ότι αφήνει και τους δύο επιστήμονες και φιλόσοφοι κολλήσει με ένα τεράστιο έλλειμμα κανονιστικά. Μετά από όλα, αν αποδέχθηκε την πρόταση Quine του, τότε θα στερούνται τα πιο βασικά εννοιολογικά πόρους για την αξιολόγηση των δηλώσεων, τις θεωρίες ή υποθέσεις στο σημείο του εσωτερικού (λογική) συνέπεια τους ή ακόμη και σχετικά με το βαθμό στον οποίο κρεμούσαν μαζί σωστά με άλλα στοιχεία της επιστημονικής γνώση .
Εδώ και πάλι οι φιλόσοφοι θα κάνει πολύ καλύτερα να μην εγκαταλείψει τα όπλα τους, να απορρίψει τη συγκεκριμένη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης, και κρατήστε έξω για την αναγκαιότητα (σε εμπειρικά, καθώς και την ορθολογική λόγους «καθαρά») του σεβασμό για την κλασική κανόνα της αλήθειας δισθενή / ψεύδος. Όχι ότι θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει ό, τι ο Hawking φαίνεται να προβλεφθεί στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου του, όταν αυτός θαύματα στη σκέψη της «αφηρημένης λογικής», πώς θα μπορούσε να ρίξει το θαυμαστό καθαρή αφθονία της σημερινής επιστημονικής γνώσης. Εδώ χρειάζεται το σημείο κάνει - μία στην οποία το δικό του βιβλίο φέρει άφθονη μαρτυρία - ότι η εν λόγω γνώση έχει προκύψει από μια πειθαρχημένη αλλά συχνά εξαιρετικά εφευρετικό έργο του συλλογισμού «αφηρημένη» έρευνα όπου παίζει ένα σημαντικό αν και μακριά από τα περιλαμβάνει όλα ή αυτο- επαρκώς παραγωγικό ρόλο. Το έργο αυτό συνδυάζει τις βασικές διαδικασίες του λογική, π.χ., υποθετικο-παραγωγική σκέψη και επαγωγικό συλλογισμό σχετικά με την απόδειξη με μια σειρά βοηθητικών πόρων, όπως κατ 'αναλογία, σκέφτηκε πειράματα, ορθολογική εικασίες, και - υπαγωγής όλα αυτά - συμπέρασμα για το καλύτερο, πιο επαρκής εξήγηση.
Hawking προσφέρει πολλά παραδείγματα από τη χρήση καθενός από αυτά τα φιλοσοφικά εργαλεία κατά τη διάρκεια του βιβλίου του, μαζί με άλλες περιπτώσεις όπου η κοινή λειτουργία τους είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε ενδεχομένως να εξηγήσει πώς η επιστήμη ήταν σε θέση να επιτύχουν κάποια συγκεκριμένη εκ των προτέρων. Όλοι το ίδιο είναι υποχρεωμένος από την «αφηρημένη λογική των ιδίων δογματική επιστήμη-πρώτη προσέγγιση του να ωθήσει ότι τα αποδεικτικά στοιχεία προσωρινά από τα μάτια όταν δηλώνει τη συνολική φιλοσοφία της ασχετοσύνης για όποιον διακατέχεται από ένα κατάλληλο (δηλαδή, επιστημονικά ενημερωμένοι) κοσμοθεωρία. Πράγματι, μπορεί να είναι καλό για τους φιλοσόφους περιστασιακά να υπενθυμίσω πως οι επιστήμονες πιο παραγωγικό τρόπο σκέψης τους, πολύ συχνά συνεπάγεται μια περίπλοκη αλληλεπίδραση των εμπειρικών δεδομένων, θεωρίες, υποθέσεις εργασίας, ελέγξιμες εικασίες, ακόμη και (μερικές φορές) κερδοσκοπικές μυθοπλασίες. Επίσης απουσιάζουν από το λογαριασμό του Hawking είναι gatekeeper ρόλος της φιλοσοφίας στην επισήμανση των περιπτώσεων στις οποίες τα αδέσποτα της επιστήμης πάνω χωρίς τη δέουσα αναγνώριση από το ένα στο άλλο τρόπο, ή - όπως συχνά συμβαίνει στις μέρες μας - όπου ορισμένες αποδεικτική περιορισμούς αρθεί και εμπειρικά τεκμηριωμένη λογική εικασία δίνει τη θέση καθαρή fabulation.
Εκτός από αυτό, υπάρχουν δήθεν αιχμής θεωρίες που αποδεικνύονται, στην πιό στενή επιθεώρηση, να αναπαράγουν άθελά περασμένων έννοιες από την ιστορία της σκέψης, που έχουν επικριθεί και τελικά να ξεκουραστούν. Βιβλίο του Hawking προβάλλει δύο τέτοιες θεωρίες. Το ένα είναι συνδετικός κρίκος του «Μ-θεωρία», που έχουν να κάνουν με τις πολλαπλές διαστάσεις - έντεκα το αργότερο αριθμό - που θα μπορούσε να αποτελεί την απόλυτη πραγματικότητα πέρα ​​από τα φαινόμενα, παρά αισθητηριακή αντίληψη μας περιορίζεται στα τρία συν ένα από τα γνωστά χωρο μας -χρονική κόσμο. Σε αυτόν τον λογαριασμό δεν μπορεί να υπάρξει ένα ενιαίο, «Θεωρία των Πάντων» περιεκτική του είδους ευνοούνται από αισιόδοξοι τύποι όπως ο Steven Weinberg, αλλά μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα πάρετε μια ολόκληρη σειρά από ειδικά προσαρμοσμένες, σε συγκεκριμένες περιφέρειες θεωρίες οι οποίες μεταξύ τους σημείο προς τη φύση και δομή της απόλυτης πραγματικότητας. Η άλλη, στενά συνδεδεμένη με αυτό, είναι η ιδέα του Hawking από «εξαρτώμενες από το μοντέλο ρεαλισμό» ως μια προσέγγιση που κάνει επίδομα (όπως ανά ορθόδοξη κβαντομηχανική) για το αποτέλεσμα της παρατήρησης για το αντικείμενο που παρατηρείται, αλλά το οποίο διατηρεί ωστόσο μια επαρκή σεβασμό για την αντικειμενικότητα της επιστημονικής αλήθειας.
Εδώ επιχείρημα Hawking δείχνει όλα τα σημάδια ενός ακυβέρνητη παρασύρεται μεταξύ των διαφόρων θέσεις που υιοθετήθηκαν από διαφορετικές φιλοσόφους από τον Καντ μέχρι σήμερα. Ξοδεύει πολύ χρόνο σε αυτό που φαίνεται να είναι σε μεγάλο βαθμό ακούσια αναμάσημα των επεισοδίων στην ιστορία του ιδεαλιστή ή κρυπτο-ιδεαλιστική σκέψη, τα επεισόδια που έχουν ρίξει μια μεγάλη σκιά πάνω από μετα-καντιανή φιλοσοφία της επιστήμης. Η σκιά βρίσκεται ακόμα βαριά σε δύο κεντρικές ιδέες του Hawking του Μ-θεωρία και εξαρτώμενες από το μοντέλο ρεαλισμό. Και οι δύο δείχνουν να ανοίξει εκ νέου το παλιό διαχωρισμό μεταξύ καντιανή «νοούμενο» απόλυτη πραγματικότητα για πάντα πέρα ​​από την ανθρώπινη γνώση και μια σφαίρα των «πρωτοφανής» εμφανίσεις στην οποία περιορίζονται από το γεγονός της αντίληψης και γνωστικά όρια μας. Έτσι, αν ο Hawking είναι δικαίωμα να χρεώσει κάποιες φιλόσοφοι με υπαίτια άγνοια της επιστήμης, τότε δεν υπάρχει χώρος για μια ευγενική αλλά σταθερή tu quoque, αν διατυπώνονται από την άποψη των αγγείων καλώντας βραστήρες μαύρες μπότες ή σε άλλα πόδια. Για αυτό είναι εξίσου αλήθεια ότι εχθρότητα ή αδιαφορία προς τη φιλοσοφία μπορεί να οδηγήσει μερικές φορές οι επιστήμονες, ιδίως εκείνων με ισχυρή θεωρητική κλίση, όχι μόνο για να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό, αλλά να παράγουν τροχούς που δεν παρακολουθείτε ευθεία και, κατά συνέπεια, τείνουν να ανατρέψουν το όχημα.
Μια πιο σταθερή κατανόηση των θεμάτων αυτών, όπως συζητήθηκε από τους φιλοσόφους κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών θα μπορούσε να μετριαστεί περιφρόνηση του Hawking και ακονισμένα κρίσιμη εστίαση του σχετικά με ορισμένες πτυχές της τρέχουσας θεωρητικής φυσικής. Σημείο μου δεν είναι τόσο πολύ ότι μια ισχυρή δόση ρεαλισμού της φιλοσοφικής θα μπορούσε να περικοπεί τις κερδοσκοπικές φτερά, αλλά μάλλον ότι οι φιλόσοφοι είναι καλά ασκείται στην καθοδήγηση μια πορεία μέσα από τέτοιες επικίνδυνες ατραπούς, ή στη διαχείριση για να πλοηγηθείτε παρ 'όλες τις δίνες που προκαλούνται από μια συμβολή της επιστήμης , εικασίες μεταφυσική, και πολύ-out. Μετά από όλα, η φυσική έχει έρθει όλο και περισσότερο να βασιζόμαστε μόνο το είδος αναπτύχθηκε από κερδοσκοπικές πειθαρχημένη σκέψη ότι οι φιλόσοφοι έχουν συνήθως εφευρέθηκε, και στη συνέχεια επέκρινε όταν υπερέβη τα όρια του λογικά υπεύθυνη εικασίες. Τέτοιες είναι οι «πολυθρόνα» σκέψης-πειράματα που ισχυρίζονται να καθορίσει κάποια ουσιαστική, δηλαδή, μη-τετριμμένη διατριβή σχετικά με τη φύση του φυσικού κόσμου μέσω μιας αυστηρής σκέψης-μέσω που καθορίζει την αλήθεια (ή, εξίσου συχνά, η αποδεδειγμένη ψεύδος) για κάθε βεβαίωση ή άρνηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει χώρος για να συζητήσουμε για το εάν αυτά είναι πραγματικά (και σημαντικά) περιπτώσεις της επιστημονικής ανακάλυψης που επιτυγχάνεται με την άσκηση ενός συλλογισμού των προτέρων ή αν το ποσό, καθώς οι σκεπτικιστές θα το έχετε, σε ένα είδος συγκεκαλυμμένης ταυτολογία. Ωστόσο, υπάρχουν πάρα πολλά εντυπωσιακά παραδείγματα στην ιστορία της επιστήμης - από θαυμάσια παρουσίαση του Γαλιλαίου σκέψη-πείραμα ότι ο Αριστοτέλης πρέπει να ήταν λάθος για τους οργανισμούς που υπάγονται σε μια σειρά από κρίσιμα κβαντική σχετικά αποτελέσματα - για οποιονδήποτε να ισχυριστεί πειστικά ότι τα αποτελέσματα που λαμβάνονται στο «εργαστήριο του νου» μπορεί να εντυπωσιάσει μόνο φιλόσοφοι πρόθυμοι να υπερασπιστούν τους κώδικα. Πράγματι, υπάρχει μια έννοια με την οποία η επιστημονική επιχείρηση στέκεται ή πέφτει στο κύρος του αντιπαραδείγματος-υπό όρους λογική, δηλαδή, τη λογική από ό, τι θα ήταν κατ 'ανάγκη την περίπτωση θα πρέπει να λάβουν ορισμένες προϋποθέσεις ή ορισμένες υποθέσεις κατέχουν. Στην αρνητική του μορφή, αυτό το είδος της σκέψης περιλαμβάνει την αιτιολόγηση για το τι θα ήταν το αποτέλεσμα αν ορισμένα αιτιολογικά ή τα σημαντικά στοιχεία δεν ήταν λειτουργικό σε κάποια δεδομένη περίσταση. Χόκινγκ επικαλείται συνεχώς σε τέτοιες φιλοσοφικές αρχές, προκειμένου να παρουσιάσει και να δικαιολογήσει τους ισχυρισμούς του σχετικά με την τρέχουσα και πιθανή μελλοντική πορεία των εξελίξεων στη φυσική. Φυσικά είναι πολύ ευπρόσδεκτη σε αυτά, αλλά θα μπορούσε να κάνει καλύτερα να αναγνωρίσουν την πηγή τους σε τρόπους σκέψης και τα πρωτόκολλα των έγκυρη επιχειρηματολογία που περιλαμβάνουν ευδιάκριτα φιλοσοφική, καθώς και επιστημονικούς λόγους.
Αυτό μας φέρνει πίσω στο σημείο που ενδέχεται να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη αντίσταση από τους επιστήμονες - κυρίως θεωρητικοί φυσικοί - οι οποίοι έχουν στην πραγματικότητα περισσότερα να κερδίσουν από οποιοδήποτε ισχυρισμό της απαίτησης φιλοσοφία σε μια ακρόαση σε τέτοια θέματα. Είναι γεγονός ότι οι επιστήμονες έχουν την τάση να πάει παραστρατημένος όταν αρχίσουν να κερδοσκοπούν σε ζητήματα που υπερβαίνουν όχι μόνο το τρέχον καλύτερο-παρατηρητικά στοιχεία, αλλά ακόμη και το πεδίο εφαρμογής του ό, τι είναι σήμερα κατανοητό από την άποψη της ελεγξιμότητα. Για να μιλήσω ξεκάθαρα: ένα χρήσιμο έργο για την φιλόσοφος της επιστήμης είναι να λύσουμε τα λάθη και τις συγχύσεις που οι επιστήμονες - ιδιαίτερα οι θεωρητικοί φυσικοί - μερικές φορές πέφτουν σε όταν δίνουν ελεύθερη πρόσβαση σε μια σειρά από κερδοσκοπικές μυαλό. Θεωρία μου βιβλίο Κβαντική και η πτήση από ρεαλισμός βρέθηκαν πολλές περιπτώσεις για να τονίσει το σημείο στις δηλώσεις της κβαντικής θεωρητικοί σε όλη τη διαδρομή από τον Niels Bohr - ένα πρωτοποριακό σχήμα, αλλά μια κορυφαία πηγή της μεταφυσικής μυθοποίηση - για τις τρέχουσες υποστηρικτές (Hawking μεταξύ αυτών) ένα πολλών κόσμων ή «πολυσύμπαντος» θεωρία. Για την προσαρμογή διάσημο ρητό του οικονομολόγου Κέινς »: οι επιστήμονες, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν καμία χρήση για τη φιλοσοφία είναι πιο πιθανό στο έλεος μιας κακής παλιά φιλοσοφία ή μια ανεπαρκώς μελετημένη νέο ότι δεν αναγνωρίζω πλήρως.
Υπάρχει μια μεγάλη προσφορά της σημερινής (οιονεί-) επιστημονική σκέψη στην πιο - ας πούμε - δημιουργική φαντασία ή άκρο της κλίμακας, η οποία εμπίπτει σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία των υβριδικών στομφώδης μεταφυσικές εικασίες συνδέονται επαρκώς με ορισμένα αινιγματικός προσβαλλόμενης, , ή εν πάση περιπτώσει μακριά από αποφασιστική εμπειρικά αποτελέσματα. Εξάλλου, δεν είναι απλή ύβρις για τους φιλοσόφους να διεκδικήσουμε την ειδική αρμοδιότητα να κρίνει, όταν έχει περάσει η σκέψη ότι η γραμμή από τη σφαίρα της λογικής, ενημερώνεται επιστημονικά, αλλά μέχρι στιγμής αποδειχθεί εικασία στη σφαίρα του μη αγκυροβολημένα κερδοσκοπία ή οριστικές φαντασία επιστημονικής φαντασίας. Κάποιος πρέπει μόνο να πάρει ένα αντίγραφο του New Scientist και το Scientific American για να δείτε πόσο πολύ της τελευταίας σκέψης κατοικεί ότι η σκοτεινή ζώνη των συνόρων, όπου οι τρεις μπερδεύονται με τρόπους ότι ένα κατάλληλα εκπαιδευμένο φιλόσοφος θα είναι καλύτερα εξοπλισμένη για να επισημάνω. Πουθενά δεν είναι αυτό πιο φανερό από ό, τι τα τελευταία εκατό χρόνια από συζήτηση και γύρω από τις φαινομενικά παράδοξες συνέπειες της κβαντικής μηχανικής. Τα παράδοξα περιλαμβάνουν κύματος / σωματιδίου δυϊσμός, η λεγόμενη «κατάρρευση του κύματος-πακέτο», ο ρόλος του παρατηρητή στην πρόκληση ή την πρόκληση, δήλωσε κατάρρευση, και - πάνω απ 'όλα, δεδομένου ότι φαίνεται ο μόνος τρόπος για να συμβιβάσει αυτά τα φαινόμενα μέσα κάτι σαν ένα συνεκτικό οντολογία - ταχύτερα από το φως αλληλεπίδραση μεταξύ σωματιδίων μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.
Θα διακινδυνεύσει την επιβάρυνση του αναίσχυντη αυτο-διαφήμιση και δείχνουν ότι οι αναγνώστες να ρίξετε μια ματιά στο βιβλίο μου για την περίπτωση που αυτά είναι ψευδο-διλήμματα που επέφερε ένα μείγμα από σαθρά στοιχεία, αμφίβολη λογική σε αυτό, ευφάνταστο παρέκταση, και μια επίπεδη άρνηση να διασκεδάσει τις εναλλακτικές θεωρίες (όπως αυτή του φυσικός David Bohm), η οποία ελαφρύνει σημαντικά το βάρος του άλυτο παράδοξο. Σε κάθε περίπτωση είμαστε σε καλύτερη θέση να εμπιστευθεί τα είδη των συμβουλών που παρέχονται από επιστημονικά τεκμηριωμένη φιλοσόφων με μια καλά ανεπτυγμένη την αίσθηση του πώς οι κερδοσκοπικές σκέψης μπορεί ορισμένες φορές να περάσει από τις ράγες από τα είδη - συμπεριλαμβανομένου του συμβουλών »ας βάλουμε ένα τέλος στη φιλοσοφία» - εκδίδονται από φιλοσοφικά υπό ενημερωμένοι επιστήμονες.

Συμπεράσματα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει ένα δίκαιο ποσό της κακή πληροφόρηση, αμβλεία, ή ιδεολογικά γωνία φιλοσοφία που είτε αρνείται ή παραλείπει, αλλά προσπαθεί να συνεργαστεί με τις ανησυχίες της σημερινής επιστήμης. Μπορεί κανείς να καταλάβει την ανυπομονησία του Hawking - ή εντελώς αγανάκτηση - με μερικές από τις ανώριμες έννοιες τοποθετούνται γύρω από αρνητές και θα είναι engageniks-όσο. Όλοι το ίδιο θα έκανε καλά να εξετάσει το ιστορικά αποδεικνύεται και σήμερα περισσότερο επιτακτική από ποτέ ρόλο της φιλοσοφίας ως μια κρίσιμη πειθαρχία. Συνεχίζει να προσφέρει τα είδη του επιχειρήματος ότι η επιστήμη απαιτεί, προκειμένου να διαλύσει όχι μόνο τις ψευδαισθήσεις του na Ive αίσθηση-βεβαιότητα ή διαισθητική αυτο-απόδειξη, αλλά και τις συγχύσεις που κερδοσκοπική σκέψη τρέχει σε, όταν αποσυνδεθεί από οποιαδήποτε περιοριστική έκκληση προς ρυθμιστικές αρχές, όπως που του συμπεράσματος για την καλύτερη εξήγηση. Για να προσαρμόσετε ένα απόσπασμα από τον Καντ σε ένα διαφορετικό πλαίσιο αν και σχετίζονται με: τη φιλοσοφία της επιστήμης, χωρίς επιστημονική συμβολή είναι άδειο, ενώ η επιστήμη χωρίς φιλοσοφική καθοδήγηση είναι τυφλή. Εν πάση περιπτώσει, αυτό καθίσταται επικίνδυνα ικανό να μπερδέψετε τις αποπλανήσεις της καθαρής υποθετική εφεύρεση για την επιχείρηση της διαμόρφωση λογικά δικαιολογημένο, μεταφυσικά συνεκτική, και - έστω και μόνο με το πλήρωμα του χρόνου - εμπειρικά ελέγξιμη εικασίες.
© καθηγητής Christopher Norris 2011