Ο Δεσποτισμός είναι μια μορφή διακυβέρνησης στην οποία μία μοναδική οντότητα κυβερνά με απόλυτη και απεριόριστη δύναμη, και μπορεί να εκφρασθεί ως μονάδα ως μια απολυταρχία ή μέσω μιας ομάδας ως μια ολιγαρχία[i].
Πράγματι έτσι όπως λειτουργούν κάποιοι Μητροπολίτες σήμερα λίγο απέχουν από τον πιο πάνω ορισμό. Αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν ότι εξαιτίας του γήρατος ή της φανερής ανικανότητας να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα του επισκοπικού θρόνου, μένουν κολλημένοι σε αυτόν και κυβερνούν με ολοένα μεγαλύτερη σκληρότητα. Το άσχημο είναι πως δεν προβλέπονται δημοκρατικές διαδικασίες μέχρι ο «Παναγιότατος» να γίνει «Μακαριστός». Όποια αμφισβήτηση στον Μητροπολίτη-ηγεμόνα λοιδορείται και τιμωρείται με τρόπο που να μην αφήνει περιθώρια στους υπόλοιπους να σκεφτούν, η σκέψη είναι καταδικαστέα, να κρίνουν, τα κριτήρια είναι το «θέλω» του Δεσπότη. Υποχρέωση των υφισταμένων είναι η τυφλή υπακοή στις απαιτήσεις του Ενός, πόσο μακριά είναι άραγε η εποχή που ο ίδιος ο Χριστός έπλενε τα πόδια των μαθητών του;
Μη δυνάμενοι να διαχειριστούν το ανθρώπινο δυναμικό της Μητρόπολης καταφεύγουν διαρκώς στους ανθρώπους τους. Ποιοι είναι αυτοί; Τα λεγόμενα τσιράκια. Θα τους βρείτε δίπλα στον Δεσπότη, να τον βοηθούν να κρατήσει τα άμφια, να ψέλνουν στις εκκλησίες και μερικές φορές να ιερουργούν! Απαράδεκτοι γλείφτες, ανίκανοι αφασικοί κλακαδόροι, ποιμνιοστάσιο του ολοκληρωτισμού. Ασχολούνται στο να είναι αρεστοί στον Δεσπότη, τα καταφέρνουν και κερδίζουν. Συνήθως κατέχουν θέσεις κοντά στη Μητρόπολη, πληρώνονται για να ρουφιανεύουν. Πόσα εκατομμύρια διαχειρίζεται κάθε Μητρόπολη; Τεράστια νούμερα. Πόσα ιδρύματα δεν υπόκεινται σε έλεγχο, πόσες ενορίες «επισκευάζονται» χωρίς παραστατικά, πόσες μίζες θα δοθούν σε «ημέτερους» και πόσοι διαγωνισμοί θα κριθούν από το Μητροπολίτη ως «μη συμφέροντες»! Γνωρίζω προσωπικά έναν πολιτικό μηχανικό που έκανε το λάθος να μειοδοτήσει σε διαγωνισμό και φυσικά τη δουλειά την πήρε κάποιος άλλος που –σε κλειστό φάκελο- έδινε προσφορά 1 εκατ. Ευρώ παραπάνω! Ο μηχανικός που είχε την μικρότερη προσφορά συκοφαντήθηκε σε μια τοπική κοινωνία ως ανεπαρκής και έκανε μεγάλο αγώνα για να ορθοποδήσει οικονομικά. Ο ρουφιάνος μετά από αυτό το έργο απέκτησε μια παραθαλάσσια βίλα. Καλή δουλειά δε νομίζετε; Ένας παπάς κατηγορήθηκε πως έκλεψε το παγκάρι, ενώ το μόνο που ήθελαν ήταν να φύγει από την ηγεσία του εκκλησιαστικού συμβουλίου του Ναού για να ανοίξει ο δρόμος στο να μπουν «πρόθυμοι» που θα έχουν πρόσβαση στη διαχείριση των εισπράξεων. Τι σχέση έχει αυτό το τσιφλίκι «διαφθαρμένων» με το θρησκευτικό αίσθημα του απλού κόσμου; Δυστυχώς οι μεγαλόσταυροι μικρόνοες επικρατούν και η υποκρισία θριαμβεύει.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πως οι αυλικοί «κρατούν» ένα ολόκληρο Μητροπολίτη και αυτός εφαρμόζοντας όρους απόλυτης μοναρχίας, δεν τους χαλάει κανένα χατίρι. Υπό αυτό το πρίσμα η απολυταρχία είναι άκρως βολική για τους παρατρεχάμενους. Πολλοί δημοσιογράφοι το επιχείρησαν και βρήκαν κάτω από τα ράσα δοσοληψίες, ανηθικότητα και πορνεία, στοιχεία που ομοιάζουν κατά πολύ με τους χαρακτηρισμούς αθώων και τίμιων ανθρώπων που τους είναι εμπόδιο. Πολλοί δεν άντεξαν. Ξέρω κόσμο –λαϊκούς και κληρικούς- που δεν άντεξαν. Άλλοι αρρώστησαν ενώ αρκετοί πέθαναν πριν προλάβουν να αποδείξουν την αθωότητά τους. Δολοφόνοι και ηθικοί αυτουργοί οι υπέργηροι επίσκοποι και οι «παραθρησκευτικοί»(κατά το παρακρατικοί) παλληκαράδες τους.
Όταν μας κατάκτησαν οι Τούρκοι σεβάστηκαν τα μοναστήρια και τις εκκλησίες μας ως μέρος της παράδοσης και κληρονομιάς του έθνους μας. Πολύ φοβάμαι, έτσι αποκομμένους που βλέπω τους επισκόπους από αυτή την καθημερινότητα του λαϊκού σώματος, τις συνθήκες ζωής, και την κοινή βιοπάλη πως ένας νέος κατακτητής δε θα σεβαστεί τίποτα. Οι Μητροπολίτες μας, με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, βασίζονται σε ρουφιάνους με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη συνείδηση. Δειλοί ηγεμόνες δεν κινούνται στο πεδίο της λογικής και θέτουν σε κίνδυνο την θεσμική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούμενοι στο μικρόκοσμο της φιλαυτίας τους. Τους οικτίρω και αντί επιλόγου υπενθυμίζω τα λόγια του Άγιου Μάξιμου του Ομολογητή: «Μην παραδώσεις την ακοή σου στούς λόγους όποιου καταλαλεί, ούτε τούς δικούς σου λόγους στην ακοή ενός φιλοκατήγορου, μιλώντας η ακούγοντας μ’ ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος από την αιώνια ζωη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου