Οταν τα σχεδια ανατρεπονται σιγουρα υπαρχει απογοητευση. Στη συναντηση περιμενα να βρουμε ενα τροπο ωστε να αρχισει το διδακτορικο. Αντι αυτου εισεπραξα την αρνηση του Βρατσαλη να μπει επικεφαλης και τον ορο του Ψυχαρη: Πρεπει να μαθω Java. Πως θα κινηθω απο εδω και περα δεν εχω αποφασισει. Ξερω πως ο δρομος του διδακτορικου ειναι στρωμμενος με αγκαθια, πως χρειαζεται 9 μηνες περιπου για να μαθω γλωσσα προγραμματισμου, πως ισως τα σχεδια για τη Γερμανια θα αναβληθουν, αλλα νιωθω πως δε θα ειμαι ποτε ο Θοδωρης που θα ήθελα να ειμαι αν τουλαχιστον δεν προσπαθησω. Το θελω το διδακτορικο, δεν ξερω ακομα για ποιους λογους, αλλα το θελω. Αν για αυτο χρειαστει να κανω πιο σκληρη προπονηση, να μαθω πιο πολλα, να προετοιμαστω καταλληλα, θα το κανω. Και θα ονομασω αυτη την περιοδο, "περιοδος αναμονης". Μου θυμιζει πολυ την περιοδο 18-19 στην Αμαλιαδα, οταν ενιωθα και τοτε ετοιμος, ενιωθα θηριο στο κλουβι και καποιος μου στερουσε το ονειρο. Αξιζει ομως να υπαρχεις και να περιμενεις για ενα ονειρο, εγω θα περιμενω διαβαζοντας, προσπαθωντας καθε μερα και περισσοτερο. Αλλιως θα ειμαι για παντα φοβισμενος, πως δεν καταφερα να ξεπερασω τα ορια μου, πως δεν ειμαι εγω για τετοια πραγματα. Τη φοβαμαι τη μετριοτητα, ειμαι στα 36 μου φιλοδοξος. Αρα δεν ειναι μαυρη περιοδος. Σκαλοπατι ειναι για να πατησω και να πεταξω πιο ψηλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου