Έρχεται λοιπόν μια μέρα που κάτι θα ταράξει την ηρεμία. Κάτι για να σε συνδέσει με το άμεσο παρελθόν σου και να σου δείξει στον καθρέπτη ποιος ήσουν και πως έγινες. Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση.
Ο αδερφικός μου φίλος με επισκέφτηκε για ελάχιστες ώρες, κάνοντας τον γύρο της Πελοποννήσου, πέρασε κι απ' την άγονη επαρχία μου. Η χαρά που θα τον έβλεπα απερίγραπτη. Είχα να του πω τόσα πολλά που πολλές φορές η γλώσσα μπερδευόταν. Η σκέψη έτρεχε πιο γρήγορα. Πως να χωρέσεις 10 χρόνια γεγονότα σε λίγες ώρες; Κατάφερα έστω μέσα εκεί να παραθέσω όλα αυτά που θα απαντούσαν σε μια απλή του ερώτηση: "Γιατί ρε φίλε δε χαμογελάς; Που είναι το χαμόγελό σου";
Οι αληθινοί φίλοι δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, ούτε φίλτρα για να σου πουν κάτι. Αυτό λοιπόν του είχε κάνει εντύπωση. Η μελαγχολική μου φάτσα. Αλλιώς με είχε συνηθίσει. Αλλιώς ήμουν το 2007. Προσπάθησα να απαριθμήσω τις αιτίες: Η κρίση; Μπα! Αυτός μέσα σε αυτά τα χρόνια έμεινε άνεργος, αλλά ποτέ δεν έπαψε να γελάει και να λέει αστεία. Εγώ με δουλειά και εισοδήματα καθόμουν στενοχωρημένος και ανέκφραστος. Τα λεφτά; Αυτός έκανε διακοπές κι εγώ ούτε για ένα μπάνιο δεν έχω πάει με τη θάλασσα στα 5 χλμ. Τα προβλήματα στη δουλειά; Πλησίασε λίγο. Έφτασα να του εξιστορώ τις αδικίες των άθλιων συναδέλφων που με έκαναν να φύγω από το σχολείο μου. Δεν πείστηκε. Δεν ήμουν αυτός που ήξερε. "Γιατί ασχολήσαι με μικρά ενώ το μυαλό σου παίρνει χιλιάδες στροφές;" Καμία απάντηση από μέρους μου!
Μήπως φταίει ο άνθρωπος που διάλεξα να πορευτώ; Μήπως μου φταίει η επιλογή μου; Αναρωτήθηκα φωναχτά. Καταθέτω αλήθειες και ζητώ απαντήσεις. Ο φίλος μου δεν έχει έτοιμες λύσεις. Δε θα μου δώσει ποτέ έτοιμη, μασημένη τροφή.
Όσο και αν γνωρίζω πως να ελέγχω τον εαυτό μου, είναι μια μέρα -από τότε που έφυγε- που έχω καταρρεύσει. Όχι από χαζούς συναισθηματισμούς. Οι φίλοι οι αδερφικοί είναι αυτοτελείς προσωπικότητες και έχουν τις ζωές τους. Το έχω πάρει απόφαση πως θα ζούμε σε διαφορετικές πολεις. Έπεσα, γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι βαθύτατα αποπροσανατολισμένος. Χωρίς στόχους, χωρίς χαρά, χωρίς ζωή. Απλά αφήνω να περνάνε οι μέρες, το τίμημα όμως που πληρώνω είναι δυσβάστακτο. Γνωρίζω πως θα γίνω καλά, ποιοι άνθρωποι μπορούν να με βοηθήσουν και ποιοι είναι ανίκανοι να μου προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια. Δυστυχώς οι πρώτοι είναι μακριά και οι δεύτεροι δίπλα μου.
Οι διαρκείς υποτιμήσεις με έφεραν σε ιστορικό χαμηλό. Οι αντοχές μου ξέφτισαν και η ψυχή μου κουράστηκε. Η μπογιά μου δεν περνάει πια. Τα ωραία χρόνια είναι πίσω μου. Τα κοιτώ και κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των φίλων μου. "Τότε ήσουν ερωτεύσιμος", μια κουβέντα που με στοίχειωσε. Άρα τώρα - και το συνειδητοποιώ κι εγώ- δεν είμαι. Χωρίς έρωτα όμως δεν έχει νόημα η ζωή. Η δική μου ζωή βρίσκεται σε ένα απέραντο τέλμα. Νόμιζα πως τα λεφτά θα με κάνουν ισορροπημένο. Τι τεράστια πλάνη! Για δοκίμασε να ζήσεις με πολλά λεφτά, χωρίς την εκτίμηση όμως όσων είσαι ερωτευμένος... Αυτής της μίας!
Αδιέξοδο! Περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες, τα χρόνια και δεν σκάω ένα χαμόγελο. Χαμογέλα ρε, ήρθε ο φίλος σου! Μέχρι να το κάνω, έφυγε κιόλας. Πόσο μοιάζει αυτή η κατάσταση με την ίδια τη ζωή. Αυτή είναι ακόμα πιο βιαστική. Σου ζητάει αποφάσεις. Επιλογές! Οι δικές μου ήταν πάντα με βάση την ηθική. Κι ας πεθάνω δυστυχισμένος.
Ο αδερφικός μου φίλος με επισκέφτηκε για ελάχιστες ώρες, κάνοντας τον γύρο της Πελοποννήσου, πέρασε κι απ' την άγονη επαρχία μου. Η χαρά που θα τον έβλεπα απερίγραπτη. Είχα να του πω τόσα πολλά που πολλές φορές η γλώσσα μπερδευόταν. Η σκέψη έτρεχε πιο γρήγορα. Πως να χωρέσεις 10 χρόνια γεγονότα σε λίγες ώρες; Κατάφερα έστω μέσα εκεί να παραθέσω όλα αυτά που θα απαντούσαν σε μια απλή του ερώτηση: "Γιατί ρε φίλε δε χαμογελάς; Που είναι το χαμόγελό σου";
Οι αληθινοί φίλοι δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, ούτε φίλτρα για να σου πουν κάτι. Αυτό λοιπόν του είχε κάνει εντύπωση. Η μελαγχολική μου φάτσα. Αλλιώς με είχε συνηθίσει. Αλλιώς ήμουν το 2007. Προσπάθησα να απαριθμήσω τις αιτίες: Η κρίση; Μπα! Αυτός μέσα σε αυτά τα χρόνια έμεινε άνεργος, αλλά ποτέ δεν έπαψε να γελάει και να λέει αστεία. Εγώ με δουλειά και εισοδήματα καθόμουν στενοχωρημένος και ανέκφραστος. Τα λεφτά; Αυτός έκανε διακοπές κι εγώ ούτε για ένα μπάνιο δεν έχω πάει με τη θάλασσα στα 5 χλμ. Τα προβλήματα στη δουλειά; Πλησίασε λίγο. Έφτασα να του εξιστορώ τις αδικίες των άθλιων συναδέλφων που με έκαναν να φύγω από το σχολείο μου. Δεν πείστηκε. Δεν ήμουν αυτός που ήξερε. "Γιατί ασχολήσαι με μικρά ενώ το μυαλό σου παίρνει χιλιάδες στροφές;" Καμία απάντηση από μέρους μου!
Μήπως φταίει ο άνθρωπος που διάλεξα να πορευτώ; Μήπως μου φταίει η επιλογή μου; Αναρωτήθηκα φωναχτά. Καταθέτω αλήθειες και ζητώ απαντήσεις. Ο φίλος μου δεν έχει έτοιμες λύσεις. Δε θα μου δώσει ποτέ έτοιμη, μασημένη τροφή.
Όσο και αν γνωρίζω πως να ελέγχω τον εαυτό μου, είναι μια μέρα -από τότε που έφυγε- που έχω καταρρεύσει. Όχι από χαζούς συναισθηματισμούς. Οι φίλοι οι αδερφικοί είναι αυτοτελείς προσωπικότητες και έχουν τις ζωές τους. Το έχω πάρει απόφαση πως θα ζούμε σε διαφορετικές πολεις. Έπεσα, γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι βαθύτατα αποπροσανατολισμένος. Χωρίς στόχους, χωρίς χαρά, χωρίς ζωή. Απλά αφήνω να περνάνε οι μέρες, το τίμημα όμως που πληρώνω είναι δυσβάστακτο. Γνωρίζω πως θα γίνω καλά, ποιοι άνθρωποι μπορούν να με βοηθήσουν και ποιοι είναι ανίκανοι να μου προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια. Δυστυχώς οι πρώτοι είναι μακριά και οι δεύτεροι δίπλα μου.
Οι διαρκείς υποτιμήσεις με έφεραν σε ιστορικό χαμηλό. Οι αντοχές μου ξέφτισαν και η ψυχή μου κουράστηκε. Η μπογιά μου δεν περνάει πια. Τα ωραία χρόνια είναι πίσω μου. Τα κοιτώ και κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των φίλων μου. "Τότε ήσουν ερωτεύσιμος", μια κουβέντα που με στοίχειωσε. Άρα τώρα - και το συνειδητοποιώ κι εγώ- δεν είμαι. Χωρίς έρωτα όμως δεν έχει νόημα η ζωή. Η δική μου ζωή βρίσκεται σε ένα απέραντο τέλμα. Νόμιζα πως τα λεφτά θα με κάνουν ισορροπημένο. Τι τεράστια πλάνη! Για δοκίμασε να ζήσεις με πολλά λεφτά, χωρίς την εκτίμηση όμως όσων είσαι ερωτευμένος... Αυτής της μίας!
Αδιέξοδο! Περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες, τα χρόνια και δεν σκάω ένα χαμόγελο. Χαμογέλα ρε, ήρθε ο φίλος σου! Μέχρι να το κάνω, έφυγε κιόλας. Πόσο μοιάζει αυτή η κατάσταση με την ίδια τη ζωή. Αυτή είναι ακόμα πιο βιαστική. Σου ζητάει αποφάσεις. Επιλογές! Οι δικές μου ήταν πάντα με βάση την ηθική. Κι ας πεθάνω δυστυχισμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου