Μια ιδέα που έπεσε στο τραπέζι, για μια εβδομάδα κατασκήνωση, έγινε το απόλυτο "θέλω" των κοριτσιών. Το οργάνωσαν στο μυαλό τους, έκαναν σχέδια, ενθουσιάστηκαν πραγματικά. Μέχρι και το οικονομικό θέμα έλυσαν, σπάζοντας τον κουμπαρά τους και καλύπτοντας το ποσό κατά το ήμισυ.
Η δύσκολη στιγμή είχε φτάσει. Μόλις τα αφήσαμε, ένιωσα σαν πατέρας έναν σπαραγμό. Τα δυο ματάκια τους, με κοίταξαν με σοβαρότητα να τους σκάω ένα ψεύτικο χαμόγελο. Το "να προσέχετε" μου βγήκε κάπως βραχνό. Σφιχταγκαλιάστηκαν και μας χαιρέτησαν χωρίς να κλάψουν.
-"Άραγε είμαστε κακοί γονείς που παρατήσαμε τα παιδιά μας;" ρώτησα τη γυναίκα μου.
-"Δεν τα παρατήσαμε. Τα βοηθήσαμε να ωριμάσουν λίγο παραπάνω."
Μια βδομάδα, πέρασε. Όλα τα δευτερόλεπτα που περιέχει, τα μετρούσα με μέτρο τη σκέψη μου για αυτά. Δεν περίμενα να μου λείψουν τόσο πολύ. Σα να με χτύπησε μια ύπουλη και σπάνια αρρώστια που λέγεται υπογκρινίαση! Μου έλειψαν οι τσακωμοί τους, οι καβγάδες με τη μαμά τους, το φιλάκι για καληνύχτα. Κι ας πέρασα μια βδομάδα, λες και ήμουν στο μήνα του μέλιτος: Ξεκούραση, φαγητό και ποτό έξω, μπάνιο χωρίς το άγχος της επίβλεψης και σεξ δίχως ενοχές! Τα μικρά διαβολάκια μου ήταν πάντα στο μυαλό μου. Κρυφά άνοιγα την πόρτα του άδειου δωμάτιού τους. Δεν ήταν εκεί για να τα σκεπάσω, να μην κρυώσουν. Κοιτούσα τις φωτογραφίες τους. Έκανα διαλόγους φανταστικούς με τις φωνές τους.
Τα παιδιά μας είναι η ζωή μας. Χωρίς αυτά δεν είμαστε γονείς, είμαστε δυο άνθρωποι με συγκεκριμένους ρόλους, χωρίς προσανατολισμό. Δεν γνωρίζω τι θα γίνει σε έξι περίπου χρόνια όταν η μεγάλη φύγει για το Πανεπιστήμιο (καλώς εχόντων των πραγμάτων). Ήδη μάθαμε αυτή την εβδομάδα ένα σπουδαίο μάθημα:
Η ασφάλεια και η ζεστασιά του οικογενειακού περιβάλλοντος είναι ένα θαυμάσιο μέρος, ίσως το πιο όμορφο που υπάρχει, έχει όμως ένα ψεγάδι: Δεν αφήνει μέσα του τίποτα να μεγαλώσει, ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου