Ένα από τα πιο σοβαρά μαθήματα που μου έδωσε, ήταν να εκτιμώ την αξία της ανθρώπινης ζωής. Και να διακρίνω τα λεπτά -σαν ένα τεντωμένο σκοινί σε τσίρκο- όρια, που μας χωρίζουν από το θάνατο.
Ήταν το μακρινό 1999 στη Ρόδο που ήρθα κατάματα με δαύτον. Μας πήγαν σε ένα πεδίο βολής. Θα ρίχναμε δύο βολές: Μία πρηνηδόν και μία από όρθια θέση. Ήξερα να ρίχνω. Έμαθα να σημαδεύω. Για μένα ήταν η 4η βολή. Δίπλα μου παιδιά από άλλα στρατόπεδα. Πιάσαμε κουβέντα, για να χαλαρώσουμε από τις φωνές των "ανωτέρων" μας. Μορφωμένα παιδιά, με καλλιέργεια και πανεπιστημιακές σπουδές. Ανάμεσά τους ο Νίκος, τελειόφοιτος ΦΠΨ Αθηνών, ένας ψαράς για τον στρατό, "ο σαπιοκοιλιάς" όπως τον αποκαλούσε ευγενικά ο λοχαγός του, λόγω των 140 κιλών που κουβαλούσε. Για κακή μου τύχη τον είχα στην δεκάδα μου. 9ος ήμουν εγώ 10 αυτός. Τον είδα που έτρεμε. Του πρόσφερα τσιγάρο, αλλά αρνήθηκε ευγενικά. Πάνω από το κεφάλι του ο αλήτης του ούρλιαζε και τον ειρωνευόταν. Και έτρεμε ολοένα και πιο πολύ. Στην πρώτη βολή τον είδα που έριχνε με κλειστά τα μάτια. Για κάποιον παράξενο λόγο, δεν συνέβη κάτι κακό. Στη δεύτερη βολή έπρεπε να σηκωθούμε, να βάλουμε το ένα πόδι μπροστά και να σημαδέψουμε.
-Τό'χουμε Νικόλα, του φώναξα, θέλοντας να του δώσω θάρρος.
-Ναι, θα το κάνουμε, μου απάντησε με την ίδια τρεμάμενη φωνή.
Σαν από κακό όνειρο, σαν από ταινία, ο διοικητής φωνάζει το πυρ. 9 ντουφεκιές ακούστηκαν εκεί το μεσημέρι, να σκίζουν τον αέρα και να μας τρυπούν τα τύμπανα. Εννέα ακριβώς. Το όπλο του Νίκου δεν έριξε. Εμπλοκή!!! Μέχρι να του το αρπάξει από τα χέρια ο λοχαγός, είχε κάνει όλες τις λάθος κινήσεις. Απασφάλισε, το κράτησε ανάμεσα στα πόδια του και μετά το σήκωσε στον αέρα. Δυστυχώς η κάνη, αντί να σημαδέψει το στόχο, έδειχνε προς τα αριστερά, προς την υπόλοιπη δεκάδα. Και, το λέω και ανατριχιάζω, το όπλο εκπυρσοκρότησε. Εκείνη τη στιγμή, και για ένα κλάσμα του δευτερολεπτου, μαζί με την σφαίρα, πέρασε ταυτόχρονα και όλη η ζωή από μπροστά μου. Μετά -για 2 λεπτά-σιωπή.
Αφού διαπιστώσαμε πως η σφαίρα έφυγε ξυστά από τον κρόταφό μας και δεν χτύπησε κανένα, άρχισαν τα ουρλιαχτά. Ένα παιδί, νομίζω ο Πέτρος από την Κόρινθο, ο 5ος λιποθύμησε. Ο 1ος ορκιζόταν πως την είδε την σφαίρα να περνάει από μπροστά του. Κι εγώ αγκάλιασα τον Νίκο και δεν άφησα τους ΑΜίτες να τον πάρουν. Μπροστά στα μάτια μας έφαγε εκείνο το μεσημέρι 60 μέρες φυλακή, όλες γραμμένες. Δεν τον ένοιαζε. Ήταν κάτωχρος, ένα ψυχολογικό ράκος.
-Πήγα να σας σκοτώσω, έλεγε και ξανάλεγε, σαν τα αυτιστικά παιδιά που επαναλαμβάνουν μια έμμονη ιδέα.
-Συμβαίνουν αυτά ρε. Μη στενοχωριέσαι.
Τι να παρηγορήσω; Που μου είχαν κι εμένα κοπεί τα πόδια. Για ελάχιστα εκατοστά δε γίναμε κι εμείς, σαν τα τρία παιδιά στο Γλαφυρό (!) Βόλου, "ένα πρωτοφανές για τον στρατό περιστατικό". Για εμάς που έχουμε υπηρετήσει, ξέρουμε πως δέν ήταν καθόλου πρωτοφανές. Κάθε μέρα τα παιδιά του στρατεύματος κινδυνεύουν, είτε από δική τους ευθύνη, είτε από ανικανότητα των από πάνω. Όλα γίνονται για το φαίνεσθαι και έχουμε χάσει την ουσία. Κι η ουσία είναι πως δεν κινδυνεύουμε στα αλήθεια από τους κακούς γείτονες. Μάλλον κινδυνεύουμε περισσότερο από την υποκρισία και τις προσπάθειες συγκάλυψης. Στη δική μας ιστορία, ο μόνος φταίχτης ήταν ο Νίκος, κανείς άλλος δεν πήρε την ευθύνη. Στην ιστορία του Βόλου τα τρία παιδιά μάλλον θα τα σκότωσε ο κακός ο όλμος. Κάποιοι από τη δεκάδα γίναμε γονείς. Δε θέλουμε η ιστορία μας να επαναληφθεί. Απαιτούμε τα παιδιά μας να μην αντιμετωπίζονται με μετεμφυλιακούς όρους. Απαιτούμε, όπως δεν το κάναμε για εμάς τους ίδιους, να μη μας τα επιστρέψουν σε κοφίνια. Κανένας πατέρας, καμία μάνα δεν αξίζουν αυτή την πίκρα.
Συλληπητήρια στις οικογένειες των
Γεώργιου Ορφανίδη, Αναστάσιου Μεζάλα και Φώτη Ανδρικόπουλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου