Ποιος τη ζωή μου...(Μίκης Θεοδωράκης)

Ποιος να έχει τη βάρκα του παππού σου στα μαϊστράλια;

Ναι! Να πας να δεις μια μεγάλη μουσική παράσταση. Δεν περίμενα πως θα με επηρέαζε καταλυτικά. Δεν πίστευα πως η ζωή και το έργο του Μίκη θα μίλαγε τόσο πολύ στην ψυχή μου. Γιατί αυτό που κατάλαβα, ήταν πως κάποτε είχαμε διχασμό, πείνα, ξένα κέντρα αποφάσεων και φόβο, όμως είχαμε και Παιδεία, μελοποιημένη ποίηση και προσωπικότητες με καρδιά.

Αν δεν έχεις τροφή, αν δεν έχεις γνώσεις, αν δεν έχεις ανέσεις, τότε υποφέρεις...Αν δεν έχεις ελευθερία, τότε δεν υπάρχεις...γιατί δεν μπορεί να λογαριάζεσαι άνθρωπος

Τώρα δεν έχουμε τίποτα απ'όλα αυτά, μόνο εξωτερικό χρέος και εθελόδουλη Κυβέρνηση. Σήμερα μας κυνηγούν οι ρουφιάνοι. Όπως λέει και στο έργο: «Κάποτε η προδοσία ήταν ντροπή, σήμερα είναι επάγγελμα». Πηγή αισιοδοξίας και αντίστασης δεν υπάρχει. Εκτός και υπάρξει κάποιος ηγέτης.

Εκείνο που μένει απ'όλο αυτό το τραγούδι, είναι ένα κομμάτι ουρανός, ένα σκίρτημα. Ο έρωτας...

Η παράσταση δίνει στο θεατή τόνους θυμικού. Απευθύνεται εκεί, σαν κάτι να θέλει να ξυπνήσει. Γενικά, τα κοιμισμένα αντανακλαστικά του λαού. Ειδικότερα, κάτι διαφορετικό στον καθένα. Προσωπικά, τα στοιχεία ταύτισης με τον Θεοδωράκη, εκεί που οι χαρακτήρες μας συναντιούνται. Εκεί που ένας υποταγμένος Δημόσιος Υπάλληλος, σμίγει και (θέλει να πιστεύει ότι) μοιάζει σε μερικά σημεία με τον γίγαντα.

Η ζωή είναι αρμονία. Ο θάνατος χάος.

Το "Ποιος τη ζωή μου" και το "Χάθηκα" τα νιώθω αυτοβιογραφικά. Το "τρένο φεύγει στις 8" μου θυμίζει το φόβο που ένιωθα στον στρατό. Και ο φόβος είναι το χειρότερο συναίσθημα. Την συνύπαρξη του έρωτα και του θανάτου στη ζωή και στο έργο του. Σαν ένα φιλί, το τελευταίο φιλί του ζεύγους Ρόζενμπεργκ. Στο "βραδιάζει" με τον τρόπο που το τραγούδησε η Γιώτα Νέγκα έκλαψα. Το "βρέχει στη φτωχογειτονιά" είναι το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου.  Στο "λύχνο του άστρου", στο πρώτο 5λεπτο της παράστασης, βγαίνει ο Μακεδόνας (σπουδαίος) κι όλη η μπροστινή σειρά έκανε τσιγάρο. Βάζουνε τους πρόσφυγες κύριε Μουμουλίδη μου να τραγουδάνε "που να βρω την ψυχή μου;" Την τρομερή αδυναμία του συνθέτη στις γυναίκες. Την επαρχιακή πόλη που τον κατέστρεφε. Την τρομερή αγάπη του για τη θάλασσα. Στο "φεγγάρι μάγια μού'κανες" πάλι δάκρυα. Να δηλώνει: Περνώ απ'το μίσος στην αγάπη με τη γονιμότητα. Η επιμονή του να κάνει αυτό που θέλει όταν όλοι τον απέτρεπαν. Την ευγνωμοσύνη που ένιωθε για την οικογένειά του. Που αν δεν ήταν αυτοί, ο Μίκης μπορεί και να χανόταν. Την ανατριχιαστική στιγμή με τη μητέρα του που δεν τον θυμόταν. 'Όμορφη πόλη...η νύχτα έπεσε, οι δρόμοι χαθήκαν." Τη φράση "για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να ζήσεις την αυτοκαταστροφή". Η δύναμη της ψυχής. Η αισιοδοξία στο τραγούδι του νεκρού αδερφού. Αυτά τα έχω ζήσει. Τα ζω.

-Τελικά έμαθε κανείς να χορεύει;
-Κανείς δε θα μάθει ποτέ...

 Υ.Γ. Οι συντελεστές της παράστασης αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Όλοι τους. Να την βγάλουν σε DVD μόνο, να μορφωθεί ο κόσμος.