Ίσως το πιο αντιφατικό καλοκαίρι όλων των εποχών. Και ενοχικό μαζί. Οι πράξεις μας δεν είναι αυτόβουλες. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας έχουμε την έννοια "μην στενοχωρήσουμε όσους μας εμπιστεύονται".
Την οικογένειά μας. Χωρίς δυνατότητα για διακοπές φέτος, δίχως μιαν έξοδο με τη γυναίκα σου, στερώντας τους ακόμα και το μπάνιο, με την δικαιολογία της δουλειάς, νιώθεις σα να μην είσαι ικανός να τους παρέχεις ούτε τα στοιχειώδη. Νιώθεις άχρηστος.
Τους φίλους. Κρύβεσαι από τα τηλέφωνα. Δεν σε ζητούν πια. Δεν βγαίνεις μαζί τους γιατί τα λεφτά δε φτάνουν για το κέρασμα. Γιατί τους έχεις προδώσει πρώτα εσύ. Τους υποσχέθηκες πως μαζί θα ξεπερνούσατε τις δυσκολίες. Και τώρα δε μπορείς ούτε στα μάτια να τους δεις.
Τους γονείς. Μεγάλωσαν. Θέλουν φροντίδα. Θέλεις να τους δώσεις όλη την αγάπη που πήρες από παιδί. Κι όμως δε μπορείς. Από την πενιχρή αναπηρική σύνταξη, σου βγάζει ένα 50 €. Και στο δίνει. Και δεν έχεις τη δύναμη να το αρνηθείς. Γιατί με αυτό μπορείς να εξασφαλίσεις μια βδομάδα. Πονάς.
Τον εαυτό σου τον ίδιο. Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου; Αυτό είναι το πιο κρίσιμο ερώτημα. Την κρίση σου. Τις αποφάσεις σου; Τα θέλω σου; Χρέος σου είναι να βρεις την ευτυχία. Τί γίνεται όμως αν όλα τα "θέλω" σου οδηγούν σε απόλυτη ανατροπή και καταστροφή; Στρέφεσαι ξανά στις αρχές σου. Και τις βρίσκεις ανόητες. Αρχή πρώτη: Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Άρα ξαναγυρνάμε στη δήλωση με την οποία ξεκινήσαμε. "Μην στενοχωρήσουμε τους άλλους".
Και εντωμεταξύ η ζωή περνάει. Κι εσύ μαραζώνεις. Το μυαλό σαπίζει. Και το σώμα σε παρακμή. Όλοι οι στόχοι φαίνονται μακρινοί. Α! Μπήκε ο Αύγουστος! Τι ωραία. Να πιούμε καμιά γκαζόζα να το γιορτάσουμε. Να πάει να γαμηθεί η Κυβέρνηση και όλοι όσοι μας έφτασαν ως εδώ.
Την οικογένειά μας. Χωρίς δυνατότητα για διακοπές φέτος, δίχως μιαν έξοδο με τη γυναίκα σου, στερώντας τους ακόμα και το μπάνιο, με την δικαιολογία της δουλειάς, νιώθεις σα να μην είσαι ικανός να τους παρέχεις ούτε τα στοιχειώδη. Νιώθεις άχρηστος.
Τους φίλους. Κρύβεσαι από τα τηλέφωνα. Δεν σε ζητούν πια. Δεν βγαίνεις μαζί τους γιατί τα λεφτά δε φτάνουν για το κέρασμα. Γιατί τους έχεις προδώσει πρώτα εσύ. Τους υποσχέθηκες πως μαζί θα ξεπερνούσατε τις δυσκολίες. Και τώρα δε μπορείς ούτε στα μάτια να τους δεις.
Τους γονείς. Μεγάλωσαν. Θέλουν φροντίδα. Θέλεις να τους δώσεις όλη την αγάπη που πήρες από παιδί. Κι όμως δε μπορείς. Από την πενιχρή αναπηρική σύνταξη, σου βγάζει ένα 50 €. Και στο δίνει. Και δεν έχεις τη δύναμη να το αρνηθείς. Γιατί με αυτό μπορείς να εξασφαλίσεις μια βδομάδα. Πονάς.
Τον εαυτό σου τον ίδιο. Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου; Αυτό είναι το πιο κρίσιμο ερώτημα. Την κρίση σου. Τις αποφάσεις σου; Τα θέλω σου; Χρέος σου είναι να βρεις την ευτυχία. Τί γίνεται όμως αν όλα τα "θέλω" σου οδηγούν σε απόλυτη ανατροπή και καταστροφή; Στρέφεσαι ξανά στις αρχές σου. Και τις βρίσκεις ανόητες. Αρχή πρώτη: Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Άρα ξαναγυρνάμε στη δήλωση με την οποία ξεκινήσαμε. "Μην στενοχωρήσουμε τους άλλους".
Και εντωμεταξύ η ζωή περνάει. Κι εσύ μαραζώνεις. Το μυαλό σαπίζει. Και το σώμα σε παρακμή. Όλοι οι στόχοι φαίνονται μακρινοί. Α! Μπήκε ο Αύγουστος! Τι ωραία. Να πιούμε καμιά γκαζόζα να το γιορτάσουμε. Να πάει να γαμηθεί η Κυβέρνηση και όλοι όσοι μας έφτασαν ως εδώ.
 |
| Από τη χτεσινή επική συναυλία του Roger Waters στην Αθήνα που τη χάσαμε λόγω έλλειψης χρημάτων. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου