Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Πρότυπα

"Τα πρότυπα" είχε πέσει ως θέμα έκθεσης την χρονιά που έδωσα Πανελλαδικές. Έσκισα. Είχα γράψει τόσο καλά, πράγμα που μου είχε επιτρέψει να περάσω στη σχολή που ήθελα. Αναλογιζόμενος αργότερα πόσο καθοριστικής σημασίας ήταν για τη ζωή μου αυτή η Έκθεση, κατέληξα πως πιο καθοριστικό ήταν το θέμα της.
Σαν παιδί είχα πρότυπο τον πατέρα μου, ακόμα τον έχω. Πήρα στοιχεία της προσωπικότητάς του και τα έκανα δικά μου. Επίσης μου άρεσε η κοινωνονικότητα ενός θείου μου. Από τους πολιτικούς ηγέτες, τον Νέλσον Μαντέλα και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Από τη μουσική τους Μπίτλς και τους Πινκ Φλόυντ και -κρατήστε το - τους Λίναρντ Σκίναρντ και τον Κερτ Κομπέιν.
Από μικρός έκανα αθλητισμό, έτσι θαύμαζα τους Ολυμπιονίκες, τον Σούμποτιτς από τους μπασκετμπολίστες και τον Μαραντόνα από τους ποδοσφαιριστές.
Εκεί όμως, στο φοιτητικό δωμάτιο, κολλημένες ήταν τρεις αφίσες.
Αυτή με τον Ντράζεν:
Αυτή με την ποδοσφαιρική ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ:
 

Και αυτή με τον Άυρτον Σέννα:

 
Κοινό στοιχείο και των τριών, ήταν πως "έφυγαν" στο απόγειο της δόξας τους. Ήταν αυτό που με συγκλόνιζε, ο θάνατός τους, ηρωικός, επικός, με χιλιάδες κόσμο να μη θέλει να πιστέψει το αναπάντεχο νέο. Ακόμα ψάχνω τα ψυχολογικά αίτια της λατρείας μου στο πρόσωπό τους. Αυτή ανακατεύεται με τις φιλοσοφικές έννοιες του θανάτου, της ζωής, της δόξας, του μεγαλείου. Και σαν οδοδείκτης της δικής μου ζωής - θέλω να πιστεύω και πολλών άλλων σαν κι εμένα - με στέλνει στο μονοπάτι όπου ακούγεται ο Θηβαίος να τραγουδά: "Να πέθαινα για κάτι δυνατό..."

5 σχόλια:

rinaki είπε...

"να πέθαινα για κάτι δυνατό" είναι στίχος μελαγχολικός αλλά και ηρωικός. Όμως οι άνθρωποι στις αφίσες σου, πέθαναν σε ατυχήματα και όχι για κάτι σπουδαίο...θα μπορούσαν , λέω εγώ, να είχαν και καλύτερο τέλος..

philosofos είπε...

Τα ινδάλματά μου πέθαναν σε κάτι σπουδαίο. Είναι το τέλος που ζηλεύω. Δεν νοηματοδότησε αυτό το "καλύτερο" ή το "χειρότερο". Δεν τους έκανε ο θάνατος ινδάλματα. Η ζωή τους τους έκανε. Αν σκεφτείς καλά είναι μια αισιόδοξη σκέψη. Δεν τους πρόλαβε η φθορά. Γι' αυτό κι εμείς πρέπει να ζούμε κάθε μέρα σαν κι αυτούς:Με την επιγνωση του θανάτου και την ομορφιά του μεγαλείου.

rinaki είπε...

ο ένας χτύπησε το κεφάλι του στην μπασκέτα,ο άλλος σκοτώθηκε σε αγώνα ταχύτητας (ματαιόδοξο;;) και η ο ομάδα έπεσε με το αεροπλάνο!αυτό δεν το λες σπουδαίο, το λες γκαντεμιά ή τους έκανε ποδαρικό ο περίφημος Μητσοτάκης!!!όσο για την φθορά, μόνο αν αντιμετωπίσουμε την ιδέα της και πάψουμε να τρομάζουμε μπροστά της, θα ξεπεράσουμε και τον φόβο της θνητής ύπαρξής μας.

Ανώνυμος είπε...

ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΚΜΗ ΤΟΥΣ.ΣΤΟΝ ΚΟΛΟΦΩΝΑ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟΥΣ.ΣΤΟ ΠΙΚ ΤΟΥΣ.ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΦΘΟΡΑ.ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙ ΩΣ ΚΑΤΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΌ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ.ΜΠΡΑΒΟ ΦΙΛΟΣΟΦΕ! ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.

Ανώνυμος είπε...

Your method of describing all in this article is truly fastidious, all be capable of
easily be aware of it, Thanks a lot.

Stop by my site :: tattoo removal cream reviews