Για να δω το κορίτσι μου

Είμαστε στο 1999 και είμαι σε ένα Ταγμα Ανεπιθυμήτων στη Ρόδο.Έχω να δω την κοπελιά μου 3 μήνες και ζητώ άδεια να πάω στην Πάτρα να την συναντήσω.Στην αναφορά το πρωί βγαίνει ο Διοικητής και μου δίνει 3ήμερη. 'Νταξ, λέω,καλή είναι κι αυτή.(Σημ.:Σε προηγούμενη απόπειρα για άδεια είχα φάει 25 μέρες φυλακή,για διάφορους,γελοίους λόγους).Πάω για καθαρισμό πυροβόλου χαρούμενος. Κλείνω και εισιτήρια για τις 14:10 το μεσημέρι. Κατά τις 11 ο Δίκας έφυγε από το στρατόπεδο.Την άδειά μου δεν την είχε υπογράψει.Ρωτάω κάποιον ανώτερο και μου λέει:-"Χωρίς υπογραφή δε μπορείς να φύγεις".Ενώ ήμουν με τις μουτζούρες, κατά τις 13:00 έρχεται ο Δίκας. -"Τώρα δε μπορείς να τον ενοχλήσεις" μου λέει κοφτά ένας υπασπιστής του.Απτόητος μπαίνω στο γραφείο του με κίνδυνο να μονιμοποιηθώ στον ελληνικό στρατό από τις πολλές φυλακές.Ο τολμών νικά και μου την υπογράφει.Επειδή είχα φύγει όμως χωρίς να ρωτήσω από το χώρο συντήρησης,στο γραφείο την ώρα της υπογραφής μπαίνει κι ένας ανθυπολοχαγός που ούρλιαζε σε μένα και ζητούσε να φάω 10 μέρες. Ω, του θαύματος πετάγεται ένας άλλος ανθυπολοχαγός που ήταν μπροστά και λέει "Εγώ του'δωσα την άδεια να φύγει από τον όρχο". Ο Δίκας μου δίνει το πράσινο φως. Ένας φίλος μου σταυροκοπιόταν με αυτά που έβλεπε και δεν είχαν ξαναγίνει.
Η ώρα όμως ήδη έχει πάει 13:40. Η απόσταση του στρατοπέδου από το αεροδρόμιο ήταν με αυτοκίνητο 25 λεπτά. Καλώ ταξί.Ίσα που πρόλαβα να βάλω τα πολιτικά.Φτάνει στην πύλη στις 13:50'. Πάνω μου είχα μόνο το αντίτιμο της κούρσας.Τον παρακαλώ να κάνει ό,τι μπορεί για να προλάβουμε το αεροπλάνο.Ο ταρίφας,τρομερά ξηγημένος μεταμορφώθηκε σε Άυρτον Σένα και μέσα σε 10 λεπτά με είχε πάει στο αεροδρόμιο.Μακάρι να είχα να του δώσω κάτι παραπάνω.Τρέχω προς τα εκδοτήρια (γεμάτα κόσμο) και φωνάζω(!!!) "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΧΩ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΑΘΗΗΝΑ". Δεν είχα.Βγαίνει μια υπάλληλος της Ολυμπιακής και με ρωτάει αν ήμουν ο τελευταίος επιβάτης της πτήσης των 14:10. Απάντάω καταφατικά. Παίρνει τον ασύρματο ενδοσυνεννόησης με τον Πύργο Ελέγχου και λέει μπροστά στους εμβρόντητους που παρακολουθούσαν τη σκηνή: "ΠΑΡΑΚΑΛΩ Η ΠΤΗΣΗ ταδε ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΤΡΟΧΙΟΔΡΟΜΗΣΗ"!!! Το αεροπλάνο έπαιρνε την φόρα για την απογείωση και το σταμάτησαν! -"Έλα φανταράκι να βγάλεις εισιτήριο,ΓΡΉΓΟΡΑΑΑΑΑ".Εγώ να μην έχω φράγκο πάνω μου.Τρέχω προς το -μοναδικό-μηχάνημα αυτόματης ανάληψης,του πετάω την κάρτα...τίποτα.Δεύτερη προσπάθεια,τρίτη...τίποτα...Μου την πέταγε έξω, δεν τη δεχόταν. Πηγαίνω τρέχοντας προς τον υπεύθυνο και του λέω με τα αυτιά στο πάτωμα: -"Λυπάμαι για την αναστάτωση,ας φύγει το αεροπλάνο, δε μπορώ να βγάλω λεφτά από την κάρτα". Και ενώ όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει,ακούω μια υπάλληλο της έκδοσης εισιτηρίων να μου λέει δυνατά:-"Θα στο πληρώσω εγώ το εισιτήριο"!!! Της έγραψα σ'ενα χαρτί το όνομά μου και το κινητό μου και πράγματι μου πλήρωσε το αντίτιμο.Μπήκα στο αεροπλάνο στις 14:25 με τους υπόλοιπους επιβάτες να σιχτιρίζουν και να με αγριοκοιτάζουν, αλλά δε μ'ένοιαζε...Είχα ένα μόνιμο χαμόγελο ευτυχίας,επιτυχίας και προσμονής στο πρόσωπό μου. Σε 4 ώρες έσφιγγα στα χέρια μου την κοπελιά μου, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη Γη. Είμαστε ακόμα μαζί,είναι η γυναίκα της ζωής μου.Ακόμα και σήμερα μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη πως δεν χάνω Μεταφορικό Μέσο με τίποτα. Το αδύνατο έγινε δυνατό.