και ήσαν όλες εναντίον,
σα να διασχίζεις το Ιόνιο
με χέρια δεμένα, θαλασσοδαρμένα
δίπλα μου περνάει ένα πλοίο.
Οι άνθρωποί μου ανησυχούν
κατάντησα λέν σκιά
που περπατάει τις νυχτιές
στη χαρά δε συμμετέχει, ποιός τον αντέχει;
"Ζει μονάχα μες στο χτες"
Σκιά ψάχνουμε όλοι
εναν άνθρωπο, ένα χαμόγελο...
πριν ο Θανατος μας βρει
στη συνήθεια, στη φθορά, συμφορά...
στον ίσκιο του η καρδιά μας να ξεκουραστεί
Κρυφοκλείνω τα πατζούρια, βιαστικά
ψάχνω ψηλά το βλέμμα του Θεού
μ' ένα "γιατί" Του λέω καληνύχτα
άραγε οι ηθικοί θα σωθούν, θα χαθούν;
Μαύρη για μένα απόψε η νύχτα
Γλιστράω στο κρεβάτι αθόρυβα, ενοχικά στιγματισμένος
με συντριπτικές κατηγόριες, λυπημένος
η Νέμεσις τουλάχιστο θα με κατανοήσει,
πικρόχολα σχόλια δε θα πει, άλλωστε τα πάντα ρει,
σκιούλα μου, ανίκητη είναι του ανθρώπου η φύση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου