Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

U2 360 Tour in Athens -



Τι να πει κανεις για μια τετοια βραδια. Ακουγα κι εγω τα περι ξεπουληματος της rock, περι εμπορευματοποιημένου συγκροτηματος, περι περιφερόμενων παππουδων που ηρθαν για να μας κοροϊδέψουν και να πάρουν τα καλά μας τα λεφτάκια. Αυτο που ειδα εγω δεν ειχε καμια σχεση με οσα ειχα δει μεχρι τωρα. Η εντυπωσιακη μουσική των U2 και το Μπόνο που δεν εχασε ουτε νοτα, συνδυαζόταν αψογα με το σκηνικο- διαστημοπλοιο και μας ταξίδεψε μακριά, πολύ μακριά...Μερος του σκηνικού κι εμείς, ζητώντας να ξεπεράσουμε τη ματαιοδοξία του "ημουν κι εγω εκει", και να περάσουμε καλα. Εχθρος ομως του καλού ειναι το καλύτερο, το αριστο. Κι εμεις δεν περάσαμε απλώς καλα, ενθουσιαστηκαμε σε σημειο εκστασης. Ευχαριστω την παρεα - πηγαμε και Κηφισια μετα - και νιωθω ευλογημενος που ειδα αυτο το θεαμα. Γεμισα για ολη τη σεζον.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

U2, σούπερ σόου

Μ ε τον καιρό και μεγαλώνοντας έχω καταλήξει σε ένα μόνο κριτήριο σχετικά με τα θεάματα, την πληρότητά τους και την όποια ευχαρίστηση προσφέρουν. Οταν αποφασίζω να πάω να δω κάτι (ό,τι και αν είναι αυτό), μόλις ολοκληρωθεί και περάσει λίγη ώρα κάνω στον εαυτό μου μόνο μία ερώτηση: αν θα πήγαινα να το ξαναδώ έπειτα από δεκαπέντε μέρες. Είτε πρόκειται για μουσική παράσταση, είτε για αρχαία τραγωδία, είτε για εμφάνιση τραγουδιστή στα μπουζούκια, από την τίμια απάντηση που δίνω στον εαυτό μου κρίνω και το σόου. Στη ζωή μου έχω δει πολλά. Αφαιρετικές παραστάσεις με σκηνικό ένα μαύρο σεντόνι. Τραγωδίες τα χαράματα. Συναυλίες. Επιδαύρια και ηρώδεια θεάματα, τσίρκα και τρας σκηνικά. Εχω δει πρωτοπορίες και ζημιές, mainstream και έντεχνα, λαϊκά και παράξενα, αληθινά και επιτηδευμένα. Από πιτσιρίκος, σε ό,τι έβλεπα, έψαχνα ένα κάποιο κριτήριο αισθητικής -αρχικά νόμιζα ότι η επιλογή της διασκέδασης (γιατί περί διασκέδασης πρόκειται...) καθορίζει κάποιου τύπου αντίληψη για τη ζωή: όλοι κάπως έτσι την πατάμε. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι η αλήθεια είναι τελικά μέσα μας και ότι το μόνο κριτήριο που πρέπει να προσδιορίζει τον τρόπο που διασκεδάζουμε είναι η απόλαυση, όσο ακατανόητη και αν είναι από τους άλλους. Κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ ό,τι απολαμβάνει.

Η συναυλία των U2 ήταν απόλαυση. Το γιατί της απόλαυσης ο καθένας μπορεί να το προσδιορίσει όπως θέλει. Αλλος μπορεί να μιλήσει για το κέφι τους, άλλος για το τεχνικό μέρος, άλλος για τα ίδια τα σουξέ τους -νοσταλγικά απολιθώματα που νικούν τον χρόνο. Ναι, παίζουν τα πάντα σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Ναι, δεν είναι στα πάνω τους και μας θυμήθηκαν κάπως αργά. Ναι, όταν ο δισεκατομμυριούχος Μπόνο μιλάει για φτωχούς Ιρλανδούς και Ελληνες, ακούγεται κάπως υποκριτής. Ναι, η ρητορική τους είναι συχνά βαρετή. Ναι, κάνουν πορεία σούπερ γκρουπ με τρία-τέσσερα καλά άλμπουμ όλα κι όλα. Αλλά όλα αυτά, όταν είσαι στο γήπεδο και τους ακούς, δεν έχουν καμία σημασία. Οι 80.000 του ΟΑΚΑ θα πήγαιναν ξανά και την άλλη εβδομάδα για τους ίδιους διαφορετικούς λόγους: κυρίως γιατί το υπερθέαμα δεν άφησε σε κανέναν σχεδόν το δικαίωμα να σκεφτεί ότι τον έπιασαν κορόιδο, όπως τόσες φορές έχει συμβεί. Εξαιρούνται κάτι μουρμούρηδες που δεν πλήρωσαν καν εισιτήριο. Τους ξέρω καλά: η μοναδική τους απόλαυση είναι η κατάθλιψη...

Karpetopoulos