Ποιήμα

Τύχες μιας χαρούμενης παρέας

Χωμένος στην ερημιά της πόλης

χαμένος χρόνος στο κλουβί

δεν ακούω το πουλί

που με φωνάζει στο ταξίδι.

Βλέπω τ' αεροπλάνα να πετούν

απ' το παράθυρό μου

και σκέφτομαι πόσα άφησα 

σ' ένα τίμημα σπουδαίο

πατρίδα αλήθεια σ' αγαπώ

μα όταν κοιτώ το μέλλον σου

λυπάμαι κι όλο κλαίω.

Στιγμές εθνικής υπερηφάνειας

ψεύτικες κορώνες τάισαν το λαό μου

στα πρακτορεία του ΠΡΟΠΟ κυνηγάω τ' όνειρό μου

πως η ζωή ξεφεύγει της μιζέριας.

Χρεοκοπησαν λένε οι αγορές

βασίστηκαν οι ελπίδες μας στο χρήμα

με ενα παράπονο γιατί του αφρού το κύμα

παραμένει από χρόνια πια βουβό.

Άνθρωποι ανίκανοι

μας όρισαν τις τύχες

να φεύγει η σκέψη για ψηλά

δεν είμαστε για λύπες

και θα χορέψουμε ξανά

στα πέτρινα σοκάκια τα παλιά

σαν ομορφοι ξενυχτες.