Μισος

Καιρο ειχα να σου γραψω. Αγαπημενο μου ημερολογιο:
Αυτη την περιοδο της ζωης μου συμβαινουν τα εξης. Πρωτον ετοιμαζομαι ψυχολογικα να αποχωριστω το νησι της Ροδου. Δεν ξερω αν θα ξαναγυρισω αλλα εδω εχω ζησει τις ομορφες και τις ασχημες στιγμες μου και ειμαι ερωτευμενος μ' αυτον τον τοπο. Ποναω που φευγω, ολα ομως γινονται για καποιο λογο. Ο δικος μου ειναι οι φιλοδοξιες του διδακτορικου, που με καμια δυναμη δε θα πραγματοποιηθουν απο το νησι.
Δευτερον ειναι το αρθρο μου για το συνεδριο στην Κωνσταντινουπολη. Μ' εχει πραγματικα αγχωσει, το σκεφτομαι απο εδω, το σκεφτομαι απο εκει και δεν βγαινει με τιποτα. Ξυπναω καθε μερα πρωι μπας και το τελειωσω αλλα δεν μπορω. Να φταινε τα αγγλικα, να φταιει που εχω σκουριασει χωρις αρθρο 2 χρονια τωρα...δεν ξερω. θα κανω την προσπαθεια μου παντως. Χωρις αυτο δεν παω στο συνεδριο!
Τριτον οι σχεσεις μου με την συμβια μου. Ειναι σε χειροτερη μοιρα απ' οτι ηταν πριν απο ενα χρονο.Ειναι απιστευτο, το ξερω, αλλα μοιαζει σα να εχω παντρευτει καποιο κοριτσακι εκει γυρω στην εφηβεια και οχι μια σοβαρη γυναικα που θα σταθει επαξια διπλα μου. Ισως με βλεπει και η ιδια σαν ισχυρο πατρικο προτυπο, του πατερα που εχασε νωρις, δεν ξερω. Κανει συνεχεια το δικο της, βρισκεται σ' ενα δικο της κοσμο, σκεφτεται πολυ και εχει τασεις υστεριας. Δεν εχω συμπαραστατη στα δυσκολα της ζωης αλλα μια ανωριμη μπεμπεκα που θελει διαρκως να την νταντευω.
Το χειροτερο ομως ειναι πως ο,τι καλο παμε να φτιαξουμε σαν ζευγαρι του δινει μία και το πεταει. Φυσικα και πηγε για καφε με τη φιλη της, "για να αποχαιρετιστουνε" λεει... Δεν εδωσε καμια σημασια στα λογια τα δικα μου, στα λογια του γιατρου της, με ματαιωνει και με απογοητευει. Λαθε μερα θα βρει τον τροπο να μου αποσπασει τη σκεψη απο τα ουσιωδη και σοβαρα και με κανει να ασχολουμαι με μαλακιες. εχω το αρθρο να γραψω, εξω κανει 36 βαθμους, αλλα εγω ειμαι πιο φουντωμενος. Μετα μου κανει σκηνες αν θα ερθει μαζι στην Πολη, ή οχι. Εδω δε βγαινουν με τιποτα τα οικονομικα και ασχολουμαι ωρες ωστε να βρω λυση και για ευχαριστω εισπραττω πικρα και στενοχωρια. Ποσο να αντεξει ενας ανθρωπος; Εδω δεν εξεταζω αν προκειται για σωστη ή λαθος κινηση. Εξεταζω το ότι - χωρις η ιδια να ξερει γιατι κανει αυτο το χαμενο υποκειμενο παρεα- πινει καφε μαζι του, ενω ξερει πως το υποκειμενο ειναι εχθρος μου. Απο τη μια η θεση Θοδωρη, η θεση της οικογενειας και απο την αλλη η μη θεση, η εγωιστικη διαθεση της συμβιας μου να κανει το δικο της. Λυπαμαι αλλα δε μπορω να κουβαλαω πολυ και το δικο της βαρος. Ειμαι αναζητητης της χαρας. Καπου θα την βρω και εγω ή μηπως νομιζετε πως θα περιμενω να βρει πρωτα η συμβια μου τον εαυτο της και την θεση της μεσα στην οικογενεια; Ειμαι βαθια πεποισμενος πως εγω κραταω αυτη τη στιγμη την οικογενεια. Αν σπασω -κατι πολυ ευκολο τις 20 μερες που μου μεινανε στο νησι- θα διαλυθει και η οικογενεια. Δεν το θελω. Θα καταπιω τον πονο μου και θα ποσπαθησω παλι. Μεχρι την επομενη φορα που θα φαω τα μουτρα μου.